Τον Αύγουστο του 2014 η ζωή μου άλλαξε πάλι ρυθμούς. Η Μαρία μου ήταν 21 μηνών και εγώ ήμουν έγκυος στο Ευρυδικάκι μου. Όταν μου επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη μου ο γιατρός στις 14 Σεπτεμβρίου 2014 έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Η πρώτη μου εγκυμοσύνη και ο τοκετός είχαν χαραχτεί μέσα μου ως κάτι μαγικό (εάν θέλεις να διαβάσεις για το πρώτο θαύμα της ζωής μου μπορείς εδώ). Έτσι ήλπιζα και για την δεύτερη εγκυμοσύνη…
Όλα ξεκίνησαν πολύ όμορφα. Το εμβρυάκι μου αναπτυσσόταν κανονικά, ακούσαμε την καρδούλα του, αυτό τον φανταστικό χτύπο… Συνεχίζονταν όλα φυσιολογικά, με όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. Φτάσαμε στην αυχενική διαφάνεια περιμένοντας να μας πουν και το φύλλο του εμβρύου όπως και στην πρώτη εγκυμοσύνη αλλά δεν σταθήκαμε ”τυχεροί”. Δεν ήταν στην κατάλληλη θέση για να μας πουν σίγουρα το φύλλο του μωρού. Φτάσαμε τέλη Δεκεμβρίου 2014 και μάθαμε το φύλλο… θήλυ…!!!! Η χαρά μας δεν λεγόταν, κοριτσάκι θέλαμε πάλι… Η εγκυμοσύνη εξακολουθούσε να πήγαινε καλά, αλλά είχαμε και την Μαρία που έπρεπε σιγά σιγά να εξηγήσουμε τι γίνεται, αφού έβλεπε την κοιλιά μου να μεγαλώνει. Έφτασε η ημερομηνία να κάνω την καμπύλη ζαχάρου, 19 Ιανουαρίου 2015. Πήραμε τα αποτελέσματα, τα οποία δεν ήταν όπως τα περιμέναμε. Μας υπέδειξε ο γυναικολόγος πως πρέπει να επισκεφτούμε ενδοκρινολόγο, όπως και έγινε. Με προμήθευσε με μηχανάκι για να μετράω το ζάχαρο τρεις φορές την ημέρα, νηστική και μία ώρα μετά το μεσημεριανό και το βραδινό. Μου έδωσε και μία καταπληκτική διατροφή, πλουσιότατη, με 5 γεύματα, που εάν ήμουν μόνη μου δεν θα έτρωγα τόσο πολύ. Ευτυχώς και μετά από αυτό, συνεχίζοντας την διατροφή μου και τις μετρήσεις μου, δεν χρειάστηκε να κάνουμε κάτι άλλο. Το έμβρυο αναπτυσσόταν κανονικά, οπότε συνεχίζαμε βάση οδηγιών των γιατρών. Μας προειδοποίησε ο γυναικολόγος πως λόγο ζαχάρου δεν θα αφήσουμε να φτάσουμε τις 40 εβδομάδες (εάν δεν είχαν σπάσει νωρίτερα το νερά). Οπότε κανονίσαμε στις 38 εβδομάδες ακριβώς, 21 Απριλίου 2015 να γεννήσω το κοριτσάκι μου…
21 Απριλίου 2015
Ξεκινήσαμε με τον άντρα μου 06:30 για να πάμε στο μαιευτήριο, με την βαλιτσούλα μου και την ψυχραιμία μου, γιατί είχα ήδη την εμπειρία από τον πρώτο τοκετό. Η διαδικασία ίδια, ιστορικό, εξετάσεις και ο νοσοκόμος με πηγαίνει στο δωματιάκι που με περίμενε η μαία μου. Πόσο χάρηκα που την είδα. Επιβεβαιώθηκα πάλι πόσο σημαντική είναι η δουλειά της. Αφού έσπασαν τα νερά και είμαστε στις ωδίνες με έπιασαν τα κλάματα γιατί σκεφτόμουν την Μαρία μου. Πόση αναστάτωση θα τις προκαλούσα όταν επιστρέφαμε σπίτι με το μωρό. Με ηρέμησε η μαία μου λέγοντάς μου πως η αγάπη της μητέρας δεν διαιρείται αλλά πολλαπλασιάζεται… μεγάλη κουβέντα!!! Ο δεύτερος τοκετός σε σχέση με τον πρώτο είχε διαφορά. Πόνεσα περισσότερο, κατάλαβα την πίεση που ασκεί το μωρό αλλά όπως λένε όλες οι μανούλες, μόλις δεις το μωρό σου τα ξεχνάς όλα.
…11:10…
Το αγγελούδι μου γεννήθηκε φυσιολογικά, την πήρα στην αγκαλιά μου και πρόσεξα πόσο μακρυά ήταν τα νυχάκια της. Δεν είχε πολλά μαλλάκια και ήταν αδυνατούλα… 2730kg… Πέρνουν το μωρό να το ετοιμάσουν, να το ”δείξουν” στους παππούδες και στις γιαγιάδες και μετά εμένα. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο και μέσα σε λίγα λεπτά φωνάζουν τον σύζυγό μου. Επιστέφει στο δωμάτιο, τον ρωτάω τι τον ήθελαν και μου το είπε με τρόπο. Έβαλαν την μικρή στην θερμοκοιτίδα γιατί παρουσίασε ταχύπνοια! Σοκαρίστηκα… Δεν ήταν κάτι ανησυχητικό αλλά μετά τον τοκετό μου ”έπεσε βαρύ”. Βλέπαμε την μικρή 2 φορές την ημέρα και προσπαθούσα να βγάλω γάλα με το θήλαστρο (ποτέ δεν το συμπάθησα). Μετά από δύο ημέρες η αναπνοούλα της είχε ηρεμήσει και μου ανακοίνωσαν πως το τελευταίο βράδυ θα την έχω μαζί μου στο δωμάτιο. Η χαρά μου δεν λεγόταν. Περάσαμε το τελευταίο βράδυ μας στο μαιευτήριο αγκαλιά!
Την επόμενη ημέρα επιτρέψαμε σπίτι. Η Μαρία ήταν με την γιαγιά της. Πήγα εγώ να την πάρω και μου είχε λείψει πολύ το μουτράκι μου. Πήγαμε μαζί στο μωρό που ήταν στο κρεβατάκι του και την κοίταγε καλά καλά. Την χάιδεψε και πήγε να παίξει αφού κοιμόταν το μωρό…
Η ζωή μας με δύο παιδιά μόλις ξεκίνησε…
”Η αγάπη της μητέρας δεν διαιρείται… πολλαπλασιάζεται…”
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
