Ουφ! Τελείωσε και η σημερινή ημέρα. Πρέπει να πω πως από τις 5 ημέρες που είμαστε σπίτι (δεν έχουμε βγει καθόλου έξω) η σημερινή ημέρα ήταν λίγο πιο δύσκολη.
Ξυπνήσαμε το πρωί σχεδόν όλοι μαζί. Φάγαμε το πρωινό μας και τα κορίτσια ξεκίνησαν το παιχνίδι τους. Έπαιζαν λίγο, σταματούσαν, πήγαιναν στο πατέρα τους που τακτοποιούσε κάτι χαρτιά και ξανά πήγαιναν στο δωμάτιό τους και συνέχιζαν το παιχνίδι τους. Μετά από λίγο έρχονταν σε εμένα στην κουζίνα και ξανά γυρνούσαν στο παιχνίδι τους. Όλο αυτό συνεχίστηκε για πάνω από 1 ώρα… πήγαινε… έλα…. πήγαινε… έλα…. Δεν είχα πολύ χρόνο να τους αφιερώσω σήμερα γιατί βρήκαμε την ευκαιρία με τον άντρα μου και με βοήθησε με τις πιο βαριές δουλειές (τράβηξε τους καναπέδες για να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω, το τραπέζι, τα κρεβάτια των κοριτσιών κτλ).
Έφτασε το μεσημέρι… Τα κορίτσια έφαγαν το φαγητό τους και είδαν για λίγη ώρα παιδικά στην τηλεόραση. Μόλις τελείωσε η ώρα που είχαμε ορίσει για τα παιδικά, η Μαρία πήγε να τακτοποιήσει το γραφείο της και οι άλλες δύο έπαιξαν με τις κούκλες και τα ζωάκια τους. Πάλι πηγαινοερχόντουσαν συνέχεια… Στη συνέχεια έβαλαν τραγούδια και χόρεψαν (αγαπημένη συνήθεια). Το απόγευμα τυπώσαμε το αγαπημένο πλέον σύνθημα των περισσοτέρων (και ελπίζω να γίνει όλων) ”ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΊΤΙ” και τους το έδωσα να το ζωγραφίσουν. Η Μαρία το πήρε αμέσως και έπιασε δουλειά, η Ευρυδίκη θέλει να το ζωγραφίσει αύριο και η Άννα έκανε κάποιες γραμμούλες.
Κάπως έτσι πέρασε η σημερινή ημέρα. Τις αφήσαμε να παίξουν μόνες τους για να κάνουμε κάποιες δουλειές, εκείνες ήθελαν να είναι μαζί μας. Η ημέρα είχε κάποιες γκρίνιες, κλάματα, γέλια, γαργαλητά, παιχνίδια… Ήρθε το βράδυ… και για αλλαγή αντί να καθίσουμε όλοι μαζί στον καναπέ, χώθηκαν μέσα από τα σκεπάσματα στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά και μας περίμεναν χαχανίζοντας… Παίξαμε για λίγο εκεί και έπειτα πήγαν για ύπνο…
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ λοιπόν για όσο χρειαστεί…
Για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας… Μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους… Μαζί με τους προππαπούδες και τις προγιαγιάδες τους… Μαζί με όλους τους αγαπημένους μας ανθρώπους…
Υπομονή και αισιοδοξία… και όλα θα περάσουν…!
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
