ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ εδώ και είκοσι ημέρες. Είκοσι ημέρες με πολλά γέλια, παιχνίδια, αγκαλιές, πολύ μαγείρεμα, δουλειές, διάβασμα, κάποιες κατασκευές, αρκετή γκρίνια και προστέθηκαν νεύρα και τσακωμοί. Για να είμαι δίκαιη, υπήρχαν μικρές εντάσεις (με 3 παιδιά, τι περιμένεις) αλλά όσο περνούν οι μέρες κάποιες φορές εντείνονται… Η μία παίρνει το παιχνίδι της άλλης, η δεύτερη σπρώχνει την τρίτη. Η τρίτη ενοχλεί την πρώτη την ώρα που διαβάζει κτλ. Είναι λογικό όμως, δεδομένης της κατάστασης… Μου δόθηκε όμως μία πολύ ωραία αφορμή για το σημερινό άρθρο.
‘‘Nα ξέρετε καλά, αγαπητοί μου αδελφοί. Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι πρόθυμος στο να ακούει, να μη βιάζεται να μιλάει και να μη βιάζεται να οργίζεται” (Ιακ, 1:19)
Στο εξαιρετικό βιβλίο του ο κ. Φίλιππος Μαμαλάκης ”Μεγαλώνοντας παιδιά για την Βασιλεία του Θεού”, από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ, στα πρώτα κεφάλαια μας μιλάει για την ανταπόκριση που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας και πως είναι λάθος να αντιδρούμε σε άσχημες συμπεριφορές.
Με πολύ όμορφο λόγο και παραδείγματα που βιώνουμε όλοι οι γονείς στην καθημερινότητα με τα παιδιά μας, μας εξηγεί ο κ. Μαμαλάκης πως πρέπει να σκεφτόμαστε και να πράττουμε. Να ανταποκρινόμαστε και όχι να αντιδρούμε. Να διδάσκουμε στα παιδιά μας πως η υπομονή είναι αρετή.
Η κακή συμπεριφορά των παιδιών δημιουργεί σε εμάς τους γονείς αίσθημα αναστάτωσης , νιώθουμε πως χάνουμε τον έλεγχο και την εξουσία. Η αυθόρμητη αντίδραση σε κάποια άσχημη συμπεριφορά καταφέρνει να πληγώσει το παιδί και τραυματίζει την σχέση του μαζί μας, όπως λέει ο συγγραφέας. Συνεχίζει εξηγώντας μας πως η ανταπόκριση είναι μία συνειδητή και μελετημένη γονική παρέμβαση που έχει σκοπό να μπορέσει το παιδί να κάνει κτήμα του στους μακροπρόθεσμους στόχους . Ενώ η αντίδραση παραγνωρίζει τα αίτια της κακής συμπεριφοράς και περνά το μήνυμα της έλλειψης σεβασμού προς το πρόσωπό τους.
Πόσες φορές τα παιδάκια μας, κάνουν αταξίες. Κάνουν πράγματα που ξέρουν πως θα αντιδράσουμε. Την ώρα που μιλάμε στο τηλέφωνο ή την ώρα που κάνουμε κάτι για εμάς ( διάβασμα ενός βιβλίου, ενημέρωση οn line, κτλ.) εκείνη την ώρα συμπεριφέρονται άσχημα γιατί θέλουν να συνδεθούν μαζί μας. Γιατί όπως λέει ο κ. Μαμαλάκης τα παιδιά επιζητούν την σύνδεση μαζί μας και όχι την προσοχή μας και το αισθάνονται όταν δεν υπάρχει αυτή η σύνδεση. Οι περισσότεροι γονείς όμως για διάφορους λόγους, αντιδρούμε και πολλές φορές αντιδρούμε άσχημα. Εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε και να κατανοήσουμε για πιο λόγο το παιδί συμπεριφέρεται άσχημα ΠΡΙΝ αντιδράσουμε. Με το να ανταποκρινόμαστε δεν σημαίνει πως θα ανεχτούμε κακές συμπεριφορές ή άσχημα λόγια. Αυτό που μας προτρέπει ο συγγραφέας να κάνουμε είναι να μάθουμε τα παιδιά μας να μιλούν ή να πράττουν με τον σωστό τρόπο. Τα παιδιά μαθαίνουν όταν ΕΜΕΙΣ είμαστε σταθεροί και πράοι και όταν εμείς συμπεριφερόμαστε με υπομονή και ηρεμία.
Προτού αντιδράσεις σκέψου : ”Γιατί το παιδί μου συμπεριφέρεται έτσι;”
- Η κακή συμπεριφορά ως συνέπεια της ιδιοσυγκρασίας
- Η κακή συμπεριφορά ως προτυποποίηση προβληματικής συμπεριφοράς
- Η κακή συμπεριφορά λόγω δυσφορίας
Καλό είναι να αναρωτηθούμε για την αιτία που προκάλεσε αυτή την συμπεριφορά. Όπως λέει ο συγγραφέας βρίσκοντας την αιτία, όχι μόνο αποπνέει φροντίδα και σεβασμό αλλά διανοίγει περισσότερες δυνατότητες για την δική μας ανταπόκριση.
Τα παιδιά μαθαίνουν κατά κύριο λόγο από το πως οι γονείς ανταποκρίνονται όταν αυτά συμπεριφέρονται άσχημα. Τα παιδιά μαθαίνουν πως τα αγαπάμε ότι και αν συμβεί, όταν ανταποκρινόμαστε με σεβασμό και αποτελεσματικά την ώρα που μαλώνουν, αντιμιλάνε, είναι ανυπάκουα κτλ.
Τα 3 πιο σημαντικά εργαλεία είναι:
- Ο τρόπος που ζούμε τη δική μας ζωή
- Ο τρόπος που σχετιζόματσε με τα παιδιά μας
- Αυτά που τους λέμε
Θα πρέπει λοιπόν όλοι εμείς οι γονείς να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Να ψάχνουμε την αιτία και τι θέλει το παιδί μας και με τα λόγια μας και τις πράξεις μας να το κατευθύνουμε και να μάθει την σωστή συμπεριφορά.
Εδώ θα ήθελα να αφήσω 2 φράσεις του συγγραφέα, που από την στιγμή που τις διάβασα, καρφώθηκαν στο μυαλό μου και θέλω να με συντροφεύουν για πάντα : 1. Να είσαι ο άνθρωπος που θέλεις τα παιδιά σου να γίνουν. 2. Η αυστηρότητα είναι καλό. Η κρίση και η κριτική όχι.
Μην ανησυχείς που τα παιδιά σου δεν σε ακούν ποτέ. Να ανησυχείς που διαρκώς σε βλέπουν” Robert Fulghum
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
