Πόσο θλιβερό είναι να νιώθεις απογοήτευση από ανθρώπους που έχεις κοντά σου. Είναι από τα συναισθήματα που δεν είχα νιώσει άλλη φορά σε ανθρώπινες σχέσεις και είναι πολύ άβολο, πολύ στενάχωρο.
Οι σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ανθρώπων, είτε είναι συζυγικές, είτε οικογενειακές, είτε φιλικές κτλ. σκοπό έχουν να μάθουμε να συνυπάρχουμε, να αγαπάμε και να μας αγαπούν, να ανταλλάσσουμε εμπειρίες, να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, να περνάμε καλά, να προσφέρουμε ότι μπορεί και όσο μπορεί ο καθένας μας, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα από τον άλλο. Υπάρχουν σίγουρα δύσκολες στιγμές, στιγμές που κάποιος θα κάνει λάθος, που ο ένας θα παρεξηγήσει τον άλλο, που θα υπ ποθεί κάποια κουβέντα παραπάνω. Όλοι μας περνάμε από αυτές τις φάσεις, αλλά όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα πρέπει να μιλάμε, να λέμε τι μας ενοχλεί στον άλλον, να λέμε το πρόβλημά μας, να λέμε τι μας στεναχώρησε και όχι να περιμένουμε από τον άλλον να το μαντέψει. Κάτι τέτοιο μας αγχώνει, μας στεναχωρεί και ίσως μας θυμώνει που ο άλλος δεν μας καταλαβαίνει αλλά φέρνει και τον άλλο σε δύσκολη θέση. Όσο δεν μιλάμε στον άνθρωπό μας, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί, ίσα ίσα θα μεγαλώσει και μετά θα είναι πολύ δύσκολο να το διευθετήσουμε. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που χρειάζονται χρόνο για να σκεφτούν, να ηρεμήσουν κτλ. είναι σεβαστό, αλλά αμέσως μετά θα πρέπει να συζητηθεί το πρόβλημα.
Πριν από λίγο καιρό μου χτύπησε κάποιο <<κουδουνάκι>> ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει με κάποιο κοντινό μου άνθρωπο αλλά η καθημερινότητα δεν με άφηνε να το σκεφτώ περισσότερο. Δεν είχα καμία ξεκάθαρη θέση από την άλλη μεριά, οπότε δημιουργήθηκε πρόβλημα χωρίς να το καταλάβω. Έγινε τεράστιο όταν μπήκαν στη μέση λόγια από την άλλη πλευρά, πολλά λόγια που δεν χρειάζονταν. Λόγια που πληγώνουν αλλά και στεναχωρούν, λόγια που θυμώνουν αλλά που με βάζουν σε σκέψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις. Κάπως έτσι οδηγήθηκα στην απογοήτευση. Απογοήτευση πρώτον με τον εαυτό μου γιατί άφησα και αφήνω την κατάσταση να με επηρεάζει, να επηρεάζει την σχέση μου με τα παιδιά μου και τον σύζυγό μου και δεύτερον για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Πρέπει να κάνουμε ότι θέλουν οι άλλοι για να μην τους στεναχωρήσουμε; Πρέπει ο ένας να περιμένει να λάβει μόνο; Υπάρχουν τυπικότητες σε πολύ κοντινές σχέσεις; Μήπως πρέπει να ο καθένας μας να ξέρει τι θέλει, τι μπορεί να δώσει για να είμαστε σωστοί; Υπάρχει σωστό και λάθος μόνο από τον έναν και όχι από τον άλλον; Μήπως θα πρέπει να βάζουμε στην άκρη λίγο τον εγωισμό μας και να μπαίνουμε στην θέση του άλλου και όχι μόνο να περιμένουμε τον άλλον να μπει στη δική μας; Θα ήταν φρόνιμο να κάνουμε πίσω; Ακόμα και δίκιο να έχει ο ένας, λύνεται το πρόβλημά με επίθεση; Μήπως συζητώντας ήρεμα βρίσκεται η λύση; Να δώσουμε δεύτερη και τρίτη ευκαιρία στον άλλον; …. Σκέφτηκα, άνθρωποι είμαστε, μήπως να κάνω πίσω; αλλά η <<επίθεση>> συνεχίστηκε και ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει μετάνοια για ότι έχει υπ ποθεί. Κάπου εκεί σταμάτησα και προσπάθησα να ηρεμήσω και να σκεφτώ…
Νομίζω ότι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας πρώτα, είναι η αυτοκριτική, να βάλουμε σε σειρά τις σκέψεις, τα θέλω μας και τις πράξεις μας. Όταν κάνουμε λάθη να το αναγνωρίζουμε και να ζητάμε συγνώμη. Να μάθουμε να λέμε όχι και όταν λέμε ναι, να ξέρουμε ότι θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε χωρίς να πιεζόμαστε. Πολύ χρήσιμο <<εργαλείο>> ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι να θέτουμε όρια. Όρια που μπορούμε να ελέγξουμε και να τηρήσουμε για να έχουμε ισορροπία και ηρεμία στη ζωή μας. Να μάθουμε να αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας. Να αφήνουμε πίσω τον εγωισμό μας. Να συζητάμε, να μιλάμε, να μάθουμε να ακούμε τι έχει να μας πει ο άλλος και να μάθουμε να συγχωρούμε. Κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι κάνουμε λάθη και πρέπει <<η καμήλα να κοιτάει πρώτα τη δική της καμπούρα>>!!
Εσείς κάνετε αυτοκριτική για να βελτιώσετε τον εαυτό σας και τις σχέσεις σας;
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά.
