Νέα Χρονιά… Νέοι στόχοι, νέες ευκαιρίες, καινούριες δυσκολίες, καινούργιες επιτυχίες…. Η σκέψη όμως τρέχει πίσω, πριν 7 χρόνια… Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το μυαλό μου ταξιδεύει πίσω στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου.

Να πως ξεκίνησαν όλα….

Ήταν αρχές Μαΐου 2012 που ένοιωθα πως η ζωή μου αλλάzει, ριζικά… Μου το επιβεβαίωσε ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης και μετά ακόμα ένα για να είμαι σίγουρη για το αποτέλεσμα. 16 Μαΐου ήταν η πρώτη επίσκεψη στον γυναικολόγο μου, όπου μας επιβεβαίωσε τα χαρμόσυνα νέα. Ο γιατρός είπε πως ήμουν 6 εβδομάδων και ακολούθησε η μοναδική στιγμή ( παρότι μας είχε προετοιμάσει ο γιατρός ότι είναι νωρίς και μπορεί να μην φαίνεται κάτι ακόμα). Ακούσαμε την καρδούλα του εμβρύου, την είδαμε να αναβοσβήνει στην οθόνη και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Τα συναισθήματα ξεχείλιζαν από το δωμάτιο… χαρά, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη, ανυπομονησία, αγωνία…. σκέψεις πολλές περνούσαν από το μυαλό μου μέσα σε δευτερόλεπτα.

Ακολούθησε επίσκεψη στους γονείς μου για τα χαρμόσυνα νέα, οι οποίοι δεν το περίμεναν, καθώς ετοιμάζαμε τον γάμο που θα γινόταν τον επόμενο μήνα. Νομίζω ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή, ειδικά για την μητέρα μου, γιατί ότι είχε βγει από την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής της ( δες εδώ). Στη συνέχεια πήγαμε να ανακοινώσουμε τα νέα και στον άλλον μελλοντικό παππού και γιαγιά, οι οποίοι καθώς είναι και σε μεγαλύτερη ηλικία από τους δικούς μου γονείς το περίμεναν πως και πως…

Μέχρι τις πρώτες 12 εβδομάδες πηγαίναμε μία φορά την εβδομάδα στον γιατρό. Οι πρώτες ημέρες μετά την επιβεβαίωση του γιατρού, είχαν λίγο άγχος και τρέξιμο, μέχρι να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις, που πραγματικά ήταν πάρα πολλές. Ευτυχώς βέβαια, γιατί μέσα από τις εξετάσεις που μου σύστησε ο γιατρός μου, ανακαλύψαμε ότι έχω θρομβοφιλία. Επισκεφτήκαμε αιματολόγο, έγιναν παραπάνω εξετάσεις και τα αποτελέσματα ήταν πως η μορφή της θρομβοφιλίας ήταν ήπια. Ξεκινήσαμε μόνο με παρακολούθηση και αναλόγως την πορεία του εμβρύου θα βλέπαμε πως θα προχωρούσαμε.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν μοναδική εμπειρία. Δόξα τον θεό, είχα καλή πορεία, χωρίς προβλήματα. Ο σύζυγός μου που έκανε δώρο το βιβλίο ”ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ” και καθημερινά διάβαζα την εξέλιξη του εμβρύου και τις αλλαγές που γίνονταν μέσα μου. Εκείνο τον καιρό με χαρακτήριζε μία λέξη, ”ΘΑΥΜΑ”. Κάθε φορά που μιλούσα και σκεφτόμουν για το τι συμβαίνει μέσα μου, σκεφτόμουν πως είναι ένα Θαύμα. Πως από δύο ανθρώπους μπορεί να δημιουργηθεί μία καινούρια ζωή, πως μέσα μου ένα κύτταρο διαιρείτε και ξανά διαιρείτε, δημιουργείτε μία μπάλα από κύτταρα και σιγά σιγά σχηματίζεται ένα έμβρυο. Δημιουργείτε η καρδούλα του, τα ζωτικά του όργανα από τις πρώτες πρώτες εβδομάδες, το δέρμα του, μάτια, αυτιά, μύτη, μαλλιά, νύχια… αλλά και ο πλακούντας. Απλά είναι ΘΑΥΜΑ!

Η εγκυμοσύνη προχωρούσε ομαλά, χωρίς προβλήματα. Έγινε ο γάμος, που δεν μπορώ να παραλλείψω να πω πως γλέντησα με την ψυχή μου, χόρευα όλο το βράδυ και πέρασα υπέροχα, παρότι οι περισσότεροι μου έλεγαν να καθίσω και να ξεκουραστώ. Στην εξέταση Β επιπέδου μάθαμε το φύλλο του μωρού… ΚΟΡΙΤΣΙ. Εδώ θέλω να σας πω πως η απάντηση του άντρα μου ήταν: ”Δεν αλλάζει;” Ήθελε αγόρι, στην αρχή! Ακολούθησε το καλοκαίρι, ήρθε το φθινόπωρο και μπορώ να πω πως η καθημερινότητά μου δεν είχε αλλάξει, πήγαινα στη δουλεία μου κανονικά, απλά πρόσεχα τη διατροφή μου και όσο περνούσε ο καιρός τις κινήσεις μου. 7 Νοεμβρίου σταμάτησα από την εργασία μου και απόλαυσα περισσότερο τις ημέρες και τις προετοιμασίες για τον ερχομού του μωρού. Τον Δεκέμβριο ο μελλοντικός παππούς έβαψε το βρεφικό δωμάτιο, παραλάβαμε την κούνια, την αλαξιέρα, το καρότσι. Η αδερφή μου έκανε δώρο για το μωρό τα πρώτα του ρουχαλάκια και η μία κουμπάρα μας έστειλε αρκετά ρουχαλάκια από την δική της κόρη.

Φτάσαμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, με μεγάλη ανυπομονησία και αγωνία. Κανονίσαμε με τον γιατρό ο τοκετός να γίνει με πρόκληση γιατί το κορίτσι μου είχε φτάσει τελευταία μέρα και δεν ήθελε να βγει…

08/01/2013… 06:00 π.μ…

Έξω χιόνιζε… Το προηγούμενο βράδυ παρότι δεν το περίμενα κοιμήθηκα ήρεμα… Ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο μαζί με τον σύζυγό μου. Χιόνιζε, δεν είχε ξημερώσει και παρέμενα ήρεμη. Φτάσαμε στο μαιευτήριο, έγιναν οι προετοιμασίες, ιστορικό, κτλ και πήγαμε στο δωμάτιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήμουν μόνη στο δωμάτιο, χωρίς να ξέρω τι με περιμένει, ξαφνικά ακούω από άλλο δωμάτιο μία μέλλουσα μανούλα να φωνάζει, να ουρλιάζει και να σκέφτομαι από που μπορώ να φύγω!!!! Επέστρεψα στην πραγματικότητα μόλις μπήκε ο νοσηλευτής στο δωμάτιο και έβαλε όλα τα απαραίτητα για να ελέγχουμε το μωρό και εμένα και στη συνέχεια η μαία με τις αιματολογικές εξετάσεις. Πολύ σημαντικό η μαία να σου εμπνέει εμπιστοσύνη. Να σου λύνει όλες τις απορίες και να μπορεί να σε κρατάει ήρεμη και εκείνη να κάνει ότι χρειάζεται για να πάνε όλα καλά. Είχα δίπλα μου τον σύζυγό μου και…

…14:10…

Είχαμε αγκαλιά το θαύμα μας, τον άγγελό μας, το καινούριο νόημα της ζωής μας. Ήταν η πιο γλυκιά, πιο τρυφερή στιγμή της ζωής μας.

Δεν ταλαιπωρήθηκα ούτε στην εγκυμοσύνη μου ούτε στον τοκετό. Γνωρίζω πως πολλές μανούλες περνούν δύσκολες στιγμές, έχουν άσχημη εγκυμοσύνη, έχουν επιπλοκές στον τοκετό, έχουν προβλήματα υγείας. Ένα θέλω να σας πω, κάντε ότι καλύτερο μπορείτε για εσάς και το εμβρυάκι σας, να Πιστεύετε και να σκέφτεστε θετικά. Τώρα, όταν υπάρχουν επιπλοκές μόνο ο Θεός ξέρει για πιο λόγο μας τις ”προσφέρει”.

<<Δεν λέω ότι είναι εύκολο, λέω απλά ότι αξίζει τον κόπο και κάθε θυσία>>

Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά