Καθημερινά παραπονιέμαι ότι δεν μου φτάνουν οι 24 ώρες… ”Λίγες” ώρες για τόσες πολλές δουλειές, τόσες πολλές υποχρεώσεις. Από που να ξεκινήσω, από τις δουλειές του σπιτιού; Από τις εξωτερικές δουλειές; Τις υποχρεώσεις με τα παιδιά; Την απασχόληση των παιδιών; Τα προσωπικά μου θέλω; Τον σύζυγό μου;
Ξεκινώντας η ημέρα με βρίσκει τρέχοντας να ετοιμάσω πρωινό για τα δύο μου κορίτσια και να τα ετοιμάσω για το σχολείο. Κάπου εκεί ξυπνάει η μικρή που θέλει να φάει και εκείνη το πρωινό της. Λίγο πριν φύγουν με τον μπαμπά τους για να πάει τις δύο στο σχολείο και στη συνέχεια εκείνος στη δουλειά, ετοιμάζω για εκείνον το δεκατιανό / μεσημεριανό του. Αφού φύγουν φτιάχνω τον καφέ μου ετοιμάζω και εγώ κάτι να φάω και έχω στην διάθεσή μου μισή ώρα περίπου να οργανώσω την ημέρα μου. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ το ημερολόγιο που φτιάχνω μόνη μου, bullet jurnal, το οποίο έμαθα από την Μαρία – Κόκκινη Καμέλια. Εκεί εκτός των άλλων, καταγράφω τις δουλειές που πρέπει να κάνω μέσα στην ημέρα.
Και ξεκινάμε…
Στρώσιμο κρεβατιών, γιατί είναι αλήθεια ότι εάν έχεις στρωμένο το κρεβάτι σου νιώθεις πιο καλά. Σειρά έχει η κουζίνα, τακτοποίηση τα πλυμένα και πλύσιμο τα άπλυτα του πρωινού και πολλές φορές έχουν μείνει και από το βράδυ. Έχω και τον μικρό μου βοηθό, που τακτοποιώ ένα αντικείμενο και μου βγάζει έξω πέντε, αλλά δεν το βάζω κάτω. Εάν έχω να βγω έξω, για σούπερ μάρκετ συνήθως, ετοιμάζω την μικρή και βγαίνουμε. Έπειτα ετοιμάζω το μεσημεριανό φαγητό, και το δεκατιανό της μικρής. Ασχολούμαι και μαζί της, λίγο να παίξουμε, λίγο να χορέψουμε, μετά πλυντήρια, άπλωμα, τακτοποίηση παιχνιδιών, ρούχων κτλ. Πόσο γρήγορα φτάνει το μεσημέρι δεν το καταλαβαίνω… Ταΐζω την μικρή και φέρνουμε τα κορίτσια από το σχολείο. Να πλυθούν, να αλλάξουν ρούχα, να φάνε, να παίξουν, να κάνει η μεγάλη τις εργασίες της (πρώτη δημοτικού βλέπεις!), να φάνε απογευματινό, να παίξουν ξανά. Ε, ήρθε το βράδυ. Όσο παίζουν είμαι κ εγώ μαζί τους και για την μικρή που θέλει ακόμα προσοχή αλλά τον τελευταίο καιρό έχουμε και κάποιες κόντρες και εντάσεις!!! Κάνουμε ένα ντουζάκι, τρώνε το βραδινό τους και ξεκουραζόμαστε (ναιαιαι έφτασε η ώρα της μαμάς). Ετοιμάζουμε να φάμε με τον άντρα μου και καθόμαστε να δούμε κάποια σειρά ή ασχολούμαι με το blog ή με κάποια κατασκευή. Κάπως έτσι περνάει μία ήρεμη συνηθισμένη ημέρα.
Περιμένω το σαββατοκύριακο πως και πως. Ο μπαμπάς μας δεν δουλεύει, τα παιδιά δεν έχουν σχολείο, οπότε θα είμαστε όλοι μαζί, πιο χαλαροί, μπορούμε να κάνουμε βόλτες, εκδρομές, να παίξουμε, να κάνουμε ότι μας αρέσει. Το Σάββατο που μας πέρασε,( χτες δηλαδή), η ημέρα μου φάνηκε ΑΤΈΛΕΙΩΤΗ! Ξυπνήσαμε λίγο πιο αργά από τις καθημερινές ημέρες, ευτυχώς, αλλά η ημέρα μας ξεκίνησε με γκρίνια, ω ναι… Δυστυχώς… Το χειρότερό μου! Ήθελε η μεγάλη να δει ένα συγκεκριμένο παιδικό, η μεσαία δεν το ήθελε, ήθελε η μεγάλη να της βάλω εγώ το παιδικό και όχι ο μπαμπάς της (λες και θα άλλαζε κάτι), τέλος πάντων… Φάγανε πρωινό και είπαμε να πάμε βόλτα και μετά στο σούπερ μάρκετ. Η μεγάλη δεν ήθελε να πάει βόλτα, ήθελε να μείνει σπίτι. Γκρίνιαζε και ξανά γκρίνιαζε. Η μεσαία ήθελε να πάει βόλτα και ευτυχώς η μικρή είναι ακόμα μικρή και δεν έχει άποψη για αυτό το θέμα. Πείστηκε τελικά η μεγάλη και ετοιμαστήκαμε για να βγούμε έξω. Πήγαμε σε ένα κατάστημα και το μικρό μου κοριτσάκι δεν ήθελε να κάτσει στο καρότσι. Την κρατούσα αγκαλιά και όταν την άφηνα πείραζε τα πάντα, μέχρι και ζημιά κοντέψαμε να κάνουμε, αλλά ευτυχώς, το προλάβαμε! Ύστερα πήγαμε σούπερ μάρκετ, η μεγάλη πάλι γκρίνιαζε γιατί δεν ήθελε να κατέβει από το αυτοκίνητο αλλά δεν ήταν και πολύ σίγουρη, την έβλεπα. Τελικά κατέβηκε και πήγαμε όλοι μαζί. Και εδώ η μικρή δεν κάθισε στο καρότσι του σούπερ μάρκετ. Οι άλλες δύο κάθισαν αλλά η μικρή με τίποτα. Περπατούσε ή ήταν στην αγκαλιά μου. Καθώς προχωρούσαμε στους διαδρόμους και για κακή μας τύχη είδαμε να πουλούν σοκολατάκια σε σχήμα Άγιου Βασίλη και η μεσαία να κλαίει και να χτυπιέται γιατί ήθελε τα σοκολατάκια. Δεν θα τα παίρναμε γιατί δεν είμαστε υπέρ αυτών αλλά μόνο και μόνο γι αυτή τη συμπεριφορά της δεν της τα πήραμε. Η γκρίνια, το κλάμα και οι τσιρίδες συνεχίστηκαν μέχρι που φτάσαμε στο ταμείο. Κάποια στιγμή, πήρε ο σύζυγός από την αγκαλιά μου την μικρή για να με ξεκουράσει, αλλά τι το ήθελε… Είχαμε και από εκεί γκρίνια και κλάματα γιατί ήθελε εμένα… Και να έχουμε και την μεγάλη που ήθελε να τσεκάρουμε εάν έχουμε τα υλικά για κάτι πειράματα που ήθελε να κάνει. Τελειώσαμε από το σούπερ μάρκετ και επιτέλους μπήκαμε στο αυτοκίνητο να πάμε σπίτι. Μπήκα πρώτη στο σπίτι με την μικρή, την άλλαξα και την ώρα που πήγα να της πλύνω τα χεράκια της να φωνάζει και αυτή. Μονολογούσα και έλεγα πως δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σήμερα. Να γκρινιάζουν, να κλαίνε, να τσιρίζουν και οι τρεις! Ο εκνευρισμός μου είχε φτάσει στο κόκκινο. Για να μην τους κάνω κάτι και μετά το μετανιώσω, τις άφησα με τον πατέρα τους και πήγα μία βόλτα περίπου για 20 λεπτά. Όχι ότι ηρέμησα αλλά απέφυγα να βγάλω τον εκνευρισμό μου πάνω τους. Γύρισα και τους βρήκα και τους τέσσερις να βλέπουν ντοκιμαντέρ. Πήγα στην κουζίνα μου και έφτιαξα μία γρήγορη μακαρονάδα για να φάμε. Είχαμε και το μεσημέρι κάποιες γκρινίτσες αλλά όχι όπως το πρωί. Το απόγευμα η μεγάλη έκανε τις εργασίες της, η μεσαία ήθελε να την μάθει σκάκι ο πατέρας της. Βεβαίως ζήλεψε και η μεγάλη και ήθελε να παίξει και αυτή αλλά ευτυχώς περίμενε την σειρά της. Μέχρι να καθαρίσω το δωμάτιό τους, ήρθε η ώρα για το βραδινό. Όπως τρώγαμε ο μπαμπάς μας είχε μία πολύ ωραία ιδέα. Να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο, να δούμε εάν έχουν στολίσει με χριστουγεννιάτικα στολίδια, φωτάκια κτλ … τα σπίτια, τους δρόμοι, τις πλατείες… Αμέσως σηκώθηκαν και ετοιμάστηκαν. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και όποιος έβλεπε κάπου στολισμένα το έλεγε. Μετά από μισή ώρα περίπου τις πήρε ο ύπνος. Είπα στον άντρα μου πως η σημερινή ημέρα μου φάνηκε ατελείωτη και μου συμφώνησε και εκείνος. Μου είπε πως κοίταξε κάποια στιγμή την ώρα και ήταν μόλις 16:00 ενώ νόμιζε πως θα είχε πάει 19:00.
Δεν είχα τόσα πολλά πράγματα να κάνω σήμερα, αλλά κουράστηκα, εκνευρίστηκα, στεναχωρήθηκα, νευρίασα και δεν περνούσε η ημέρα για να έρθει το βράδυ και να ξεκουραστούμε. Όταν έχεις παιδιά είναι δύσκολη η καθημερινότητα και πρέπει να τηρείς την αρχική σου άποψη, να έχεις όρια, για να μην σε ”εκμεταλευτούν” τα ζουζούνια. Γιατί τα παιδιά είναι χειριστικά και κάνουν τα πάντα για να περάσει το δικό τους. Εκεί πρέπει να έχεις δυνατό χαρακτήρα (και ωτοασπίδες στα αυτιά θα έλεγα) για να βγεις νικήτρια από όλες τις απόψεις!
Έχει υπάρξει ημέρα που να σας φανεί και εσάς ατελείωτη;
” Τα παιδιά είναι εντελώς εγωκεντρικά. Αισθάνονται τις ανάγκες τους έντονα και αγωνίζονται ανηλεώς για να τις ικανοποιήσουν”
Ζιγκμουντ Φρουντ, Αυστριακός ψυχίατρος
Καλό μήνα να έχουμε! Με πολλές δημιουργίες!
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
