Τα 5α γενέθλια της Ευρυδίκης τα γιορτάσαμε μένοντας σπίτι, οι 5 μας, χωρίς παππούδες γιαγιάδες και θείες… Τα γενέθλια της Καραντίνας!!!
Σε προηγούμενο άρθρο παρουσιάζω την δεύτερη εμπειρία μου, ως μέλλουσα μαμά για δεύτερη φορά (μπορείς να το βρεις εδώ). Τα φετινά γενέθλια της Ευρυδίκης ήταν διαφορετικά. Γιορτάσαμε μόνοι μας… μένοντας σπίτι…
Ξύπνησαν το πρωί, πολύ χαρούμενες, φόρεσαν τα φορέματά τους, χτενίστηκαν και ξεκίνησαν οι προετοιμασίες. Στολίσαμε τα σημαιάκια μας, φουσκώσαμε τα μπαλόνια μας. Παραλάβαμε κάποια δώρα μέσω courier και άλλα της τα άφησαν έξω από την πόρτα και της ευχήθηκαν από απόσταση ή μέσω βιντεοκλίσης (5α γενέθλια Ευρυδίκης σε καραντίνα!)
Η τούρτα περίμενε στο ψυγείο να επιστρέψει ο μπαμπάς μας από την δουλειά για να σβήσει η Ευρυδίκη τα κεράκια της. Συνηθίζουμε να φτιάχνουμε μόνοι μας τις τούρτες των γενεθλίων τους. Φέτος επέλεξε συνταγή από τον Άκη Πετρετζίκη, τούρτα γενεθλίων (μπορείς να την βρεις εδώ). Είναι τούρτα με παντεσπάνι σαν κέικ, βουτυρόκρεμα και γλάσο σοκολάτας. Εύκολη, πολύ νόστιμη, το μόνο λάθος που έκανα ήταν που έβαλα πολύ ζεστό το γλάσο επάνω. Ίσως έπρεπε να περιμένω λίγο για να σταθεί πιο καλά επάνω στην τούρτα. Πάντως ήταν νόστιμη και η Ευρυδίκη το χάρηκε πολύ.
Να φτιάξουμε την τούρτα στο σπίτι μας, μας έχει γίνει συνήθεια, οικογενειακή παράδοση θα έλεγα, όπως μας έχει μάθει και η Άσπα (aspaonline.gr). Κάθε χρόνο, καθώς πλησιάζουν τα γενέθλιά τους, ψάχνουμε τούρτες, επιλέγουν αυτή που τους αρέσει βάση διακόσμησης. Νομίζω ότι το χαίρονται πολύ!
Χρόνια πολλά Ευρυδικάκι…
Αναστασία
Τεσσαρακοστή δεύτερη ημέρα…
Τον Αύγουστο του 2014 η ζωή μου άλλαξε πάλι ρυθμούς. Η Μαρία μου ήταν 21 μηνών και εγώ ήμουν έγκυος στο Ευρυδικάκι μου. Όταν μου επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη μου ο γιατρός στις 14 Σεπτεμβρίου 2014 έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Η πρώτη μου εγκυμοσύνη και ο τοκετός είχαν χαραχτεί μέσα μου ως κάτι μαγικό (εάν θέλεις να διαβάσεις για το πρώτο θαύμα της ζωής μου μπορείς εδώ). Έτσι ήλπιζα και για την δεύτερη εγκυμοσύνη…
Όλα ξεκίνησαν πολύ όμορφα. Το εμβρυάκι μου αναπτυσσόταν κανονικά, ακούσαμε την καρδούλα του, αυτό τον φανταστικό χτύπο… Συνεχίζονταν όλα φυσιολογικά, με όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. Φτάσαμε στην αυχενική διαφάνεια περιμένοντας να μας πουν και το φύλλο του εμβρύου όπως και στην πρώτη εγκυμοσύνη αλλά δεν σταθήκαμε ”τυχεροί”. Δεν ήταν στην κατάλληλη θέση για να μας πουν σίγουρα το φύλλο του μωρού. Φτάσαμε τέλη Δεκεμβρίου 2014 και μάθαμε το φύλλο… θήλυ…!!!! Η χαρά μας δεν λεγόταν, κοριτσάκι θέλαμε πάλι… Η εγκυμοσύνη εξακολουθούσε να πήγαινε καλά, αλλά είχαμε και την Μαρία που έπρεπε σιγά σιγά να εξηγήσουμε τι γίνεται, αφού έβλεπε την κοιλιά μου να μεγαλώνει. Έφτασε η ημερομηνία να κάνω την καμπύλη ζαχάρου, 19 Ιανουαρίου 2015. Πήραμε τα αποτελέσματα, τα οποία δεν ήταν όπως τα περιμέναμε. Μας υπέδειξε ο γυναικολόγος πως πρέπει να επισκεφτούμε ενδοκρινολόγο, όπως και έγινε. Με προμήθευσε με μηχανάκι για να μετράω το ζάχαρο τρεις φορές την ημέρα, νηστική και μία ώρα μετά το μεσημεριανό και το βραδινό. Μου έδωσε και μία καταπληκτική διατροφή, πλουσιότατη, με 5 γεύματα, που εάν ήμουν μόνη μου δεν θα έτρωγα τόσο πολύ. Ευτυχώς και μετά από αυτό, συνεχίζοντας την διατροφή μου και τις μετρήσεις μου, δεν χρειάστηκε να κάνουμε κάτι άλλο. Το έμβρυο αναπτυσσόταν κανονικά, οπότε συνεχίζαμε βάση οδηγιών των γιατρών. Μας προειδοποίησε ο γυναικολόγος πως λόγο ζαχάρου δεν θα αφήσουμε να φτάσουμε τις 40 εβδομάδες (εάν δεν είχαν σπάσει νωρίτερα το νερά). Οπότε κανονίσαμε στις 38 εβδομάδες ακριβώς, 21 Απριλίου 2015 να γεννήσω το κοριτσάκι μου…
21 Απριλίου 2015
Ξεκινήσαμε με τον άντρα μου 06:30 για να πάμε στο μαιευτήριο, με την βαλιτσούλα μου και την ψυχραιμία μου, γιατί είχα ήδη την εμπειρία από τον πρώτο τοκετό. Η διαδικασία ίδια, ιστορικό, εξετάσεις και ο νοσοκόμος με πηγαίνει στο δωματιάκι που με περίμενε η μαία μου. Πόσο χάρηκα που την είδα. Επιβεβαιώθηκα πάλι πόσο σημαντική είναι η δουλειά της. Αφού έσπασαν τα νερά και είμαστε στις ωδίνες με έπιασαν τα κλάματα γιατί σκεφτόμουν την Μαρία μου. Πόση αναστάτωση θα τις προκαλούσα όταν επιστρέφαμε σπίτι με το μωρό. Με ηρέμησε η μαία μου λέγοντάς μου πως η αγάπη της μητέρας δεν διαιρείται αλλά πολλαπλασιάζεται… μεγάλη κουβέντα!!! Ο δεύτερος τοκετός σε σχέση με τον πρώτο είχε διαφορά. Πόνεσα περισσότερο, κατάλαβα την πίεση που ασκεί το μωρό αλλά όπως λένε όλες οι μανούλες, μόλις δεις το μωρό σου τα ξεχνάς όλα.
…11:10…
Το αγγελούδι μου γεννήθηκε φυσιολογικά, την πήρα στην αγκαλιά μου και πρόσεξα πόσο μακρυά ήταν τα νυχάκια της. Δεν είχε πολλά μαλλάκια και ήταν αδυνατούλα… 2730kg… Πέρνουν το μωρό να το ετοιμάσουν, να το ”δείξουν” στους παππούδες και στις γιαγιάδες και μετά εμένα. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο και μέσα σε λίγα λεπτά φωνάζουν τον σύζυγό μου. Επιστέφει στο δωμάτιο, τον ρωτάω τι τον ήθελαν και μου το είπε με τρόπο. Έβαλαν την μικρή στην θερμοκοιτίδα γιατί παρουσίασε ταχύπνοια! Σοκαρίστηκα… Δεν ήταν κάτι ανησυχητικό αλλά μετά τον τοκετό μου ”έπεσε βαρύ”. Βλέπαμε την μικρή 2 φορές την ημέρα και προσπαθούσα να βγάλω γάλα με το θήλαστρο (ποτέ δεν το συμπάθησα). Μετά από δύο ημέρες η αναπνοούλα της είχε ηρεμήσει και μου ανακοίνωσαν πως το τελευταίο βράδυ θα την έχω μαζί μου στο δωμάτιο. Η χαρά μου δεν λεγόταν. Περάσαμε το τελευταίο βράδυ μας στο μαιευτήριο αγκαλιά!
Την επόμενη ημέρα επιτρέψαμε σπίτι. Η Μαρία ήταν με την γιαγιά της. Πήγα εγώ να την πάρω και μου είχε λείψει πολύ το μουτράκι μου. Πήγαμε μαζί στο μωρό που ήταν στο κρεβατάκι του και την κοίταγε καλά καλά. Την χάιδεψε και πήγε να παίξει αφού κοιμόταν το μωρό…
Η ζωή μας με δύο παιδιά μόλις ξεκίνησε…
”Η αγάπη της μητέρας δεν διαιρείται… πολλαπλασιάζεται…”
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Τριακοστή ένατη ημέρα…
Μεγάλο Σάββατο σήμερα…. Όλα φέτος τόσο μα τόσο διαφορετικά. Οι εκκλησίες κλειστές, η καμπάνα χτύπησε πολύ λίγο. Ανάμεικτα τα συναισθήματα…
Θα ήθελα να δείτε την εξαιρετική δουλειά που κάνει η Κατερίνα, mamagiaspiti.gr.(Σας τα παρουσιάζω λίγο καθυστερημένα αλλά δεν είχα καθόλου ελεύθερο χρόνο τις προηγούμενες ημέρες.) Έφτιαξε φέτος ένα μικρό οδηγό για την Μεγάλη Εβδομάδα, που εμείς το διαβάσαμε και το διαβάζουμε ακόμα, πολύ χρήσιμο, και δεν κούρασε τα παιδιά. Επίσης έχει γράψει το βιβλίο Πρώτο Πάσχα, από τις εκδόσεις Άθως το οποίο ακόμα δεν το έχουμε στην βιβλιοθήκη μας, αλλά το αγαπήσαμε από τα αναγνώσματα της. Στο blog της έχει εξαιρετικές ιδέες για το Πάσχα (και όχι μόνο).
Φέτος για πρώτη φορά φτιάξαμε λαμπάδες (δεν θα τις ανάψουμε με το Άγιο Φως). Οι λαμπάδες τις καραντίνας, όπως είπαν τα κορίτσια μου. Τις έφτιαξαν με την τεχνική ντεκουπάζ και έπειτα τις στολίσαμε με πλεκτά κουνελάκια, αυγά και λουλουδάκια.
Θέλω να ευχηθώ σε όλους μας υγεία, το αναστάσιμο φως, έστω και από μακρυά να φέρει γαλήνη στις ψυχές όλων μας.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Εικοστή όγδοη ημέρα…
Μένουμε σπίτι εδώ και 28 ημέρες. Πλέον συνηθίσαμε την καινούρια καθημερινότητα αλλά υπάρχουν και εκρηκτικές στιγμές. Προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν, όλοι μαζί ή και ο καθένας μόνος του (όσο γίνεται) για να αντέξουμε την όλη κατάσταση.
Έχει μπει ο Απρίλιος, ο οποίος λέγεται και Τριανταφυλλάς γιατί ανθίζουν τα τριαντάφυλλα. Να λοιπόν το πρώτο μας κίτρινο τριαντάφυλλο για φέτος!
Τα κορίτσια μου ήθελαν μία αλλαγή. Αποφάσισαν λοιπό να αλλάξουν τις θέσεις των κρεβατιών τους στο δωμάτιο. Το κρεβάτι της Μαρίας πήγε στη θέση της Ευρυδίκης και της Ευρυδίκης στη θέση της Μαρίας. Μόνο το κρεβάτι της Άννας έμεινε στη ίδια θέση, έπειτα από δική της απαίτηση. Όλα καλά όλη την ημέρα μέχρι που ήρθε το βράδυ. Ετοιμαστήκαμε για ύπνο, ξάπλωσαν οι δύο μικρότερες και η Μαρία ήταν διστακτική. Μου είπε πως δεν ήθελε να ξαπλώσει γιατί το κρεβάτι της ήταν δίπλα στο παράθυρο και φοβόταν. Χωρίς πολλά λόγια φώναξα τον άντρα μου και το μετακινήσαμε σχεδόν στη μέση του δωματίου. Λύθηκε προς στιγμή το πρόβλημα και ξάπλωσε η Μαρία. Δεν μπορούσα όμως να το αφήσω έτσι και να βασανίζει το μυαλό της. Μόλις ξάπλωσε, κάθισα δίπλα της και συζητήσαμε. Της είπα πως είναι λογικό να φοβάται. Όλοι φοβόμαστε για κάτι. Πολλά παιδιά φοβούνται. Της είπα πως και εγώ όταν ήμουν μικρή είχα φοβίες και πως υπάρχουν ακόμα πράγματα για τα οποία φοβάμαι. Μου έκανε κάποιες ερωτήσεις για εμένα και της απάντησα ειλικρινά. Της εξήγησα πως προσπαθώ όταν με φοβίζει κάτι, να βρω τον τρόπο να το αντιμετωπίσω. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά πάντα προσπαθώ . Την είδα πως ανακουφίστηκε, διαβάσαμε και ένα από τα αγαπημένα της παραμύθια και κοιμήθηκε.
Φοβίες. Δύσκολο κομμάτι… Σχεδόν όλα τα παιδιά φοβούνται κάτι. Φοβούνται το σκοτάδι, φοβούνται να είναι μόνα τους στο δωμάτιο, φοβούνται τους ήχους που ακούνε απ έξω, ειδικά το βράδυ, φοβούνται μήπως είναι κάποιο τέρας κάτω από το κρεβάτι τους ή μέσα στην ντουλάπα και πολλά πολλά ακόμη.
Ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσουμε είναι με ψυχραιμία, ειλικρίνεια και υπομονή. Δεν είναι λογικό σε ένα παιδί που φοβάται και μας εκφράζει τον φόβο του, να το αντιμετωπίζουμε ειρωνικά και να του λέμε για παράδειγμα πως ”δεν φοβούνται οι άντρες” ή ”τι είσαι και φοβάσαι;” ή ”άσε μας που φοβάσαι” και διάφορες τέτοιες εκφράσεις που το μόνο που κάνουν είναι να επιδεινώνουν το πρόβλημα. Καλό θα ήταν να μιλάμε στο φοβισμένο παιδί ήρεμα. Να του δίνουμε την σιγουριά πως ότι νιώθει θα το ξεπεράσουμε μαζί. Να του δώσουμε να καταλάβει πως όλοι νιώθουμε αυτό το συναίσθημα, χωρίς όμως να το κάνουμε να νιώθει ανασφάλεια. Μία πολύ όμορφη κουβέντα που όσες φορές την έχω κάνει έχω δει αποτέλεσμα, είναι να μιλήσουμε για τις δικές μας φοβίες. Τι μας κάνει να νιώθουμε όμορφα και με ποιον τρόπο το ξεπερνάμε. Πρέπει να δίνουμε θάρρος στα παιδιά μας και να μάθουν να ξεπερνούν τους φόβους τους τώρα που είναι μικρά γιατί έχουν μία ολόκληρη ζωή μπροστά τους, με φόβους, άγχοι, χαρές, λύπες κτλ. Παρακινούμε το παιδί να συζητήσει τον φόβο του, ξανά και ξανά. Μέσα από την συζήτηση πετυχαίνουμε το να κατανοήσει το παιδί τον φόβο και να το ξεπεράσει σιγά σιγά. Εάν το παιδί δεν είναι έτοιμο να το συζητήσει εκείνη την στιγμή, το αφήνουμε, δεν το πιέζουμε και επανερχόμαστε στο θέμα όταν θέλει και όταν είναι ήρεμο.
Η μεγάλη μου κόρη Μαρία μας έχει εκφράσει πολλές φορές φοβίες. Τις περισσότερες φορές είναι με το όταν είμαστε έξω ή όταν είναι στο σχολείο και χαθεί. Από αρκετά μικρή ηλικία φοβάται το σκοτάδι. Η Ευρυδίκη φοβάται τους ήχους που ακούει απ έξω, πριν κοιμηθεί και κάποιες φορές το σκοτάδι, αλλά νομίζω πως έχει επηρεαστεί από την Μαρία. Η Άννα ακόμα δεν μας έχει δείξει κάποια φοβία.
Το κάθε παιδί έχει το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα και το δικό του τρόπο αντιμετώπισης αλλά όλα τα παιδιά είναι άξια του σεβασμού μας. Δεν είναι σωστό, σε ένα τόσο λεπτό θέμα, να τα υποτιμάμε και να προσπερνάμε το πρόβλημα. Δοκιμάστε λοιπόν να συζητάτε με το παιδί τον φόβο του, να σας προτείνει ίσως και κάποια λύση. Να μιλάτε και εσείς για τις δικές σας φοβίες και πως τις αντιμετωπίζεται. Πάνω απ όλα με σεβασμό και ηρεμία.
”Τίποτα δεν δίνει σε έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από τον φόβο ενός άλλου.”
Ουμπέρτο Έκο
Καλή δύναμη σε όλους μας,
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Εικοστή τρίτη ημέρα…
Μένουμε σπίτι για 23 ημέρες… Συνεχίζουμε… Κάνουμε υπομονή, τηρούμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για να είμαστε ξανά όλοι μαζί…
Σήμερα θυμηθήκαμε ένα παιχνίδι που είχαμε παίξει πριν πολύ καιρό και τα κορίτσια πραγματικά το χάρηκαν όπως και τότε. ”Το παιχνίδι των αισθήσεων”. Είναι πολύ απλό αλλά πολύ διασκεδαστικό. Χρειαστήκαμε 3 πετσέτες, με τις οποίες κάλυψα τα ματάκια των κοριτσιών και πολύ φαντασία… Με κλειστά τα ματάκια τους προσπαθούσαν να βρουν τι ήταν αυτό που άγγιξαν, γεύτηκαν, μύρισαν… Στην αρχή η Ευρυδίκη ήταν λίγο επιφυλακτική με αυτό που της έδωσα να γευτεί, αλλά μόλις της επιβεβαίωσα πως δεν θα της δώσω κάτι που δεν θα της αρέσει, κάλυψε τα ματάκια της και συνέχισε το παιχνίδι. Στο τέλος κατέληξα εγώ με την πετσέτα στα μάτια και να δοκιμάζω, να αγγίζω ή να μυρίζω…!!!!
2 Απριλίου… Παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου
Πολλά τα οφέλη που αποκτά ένα παιδί διαβάζοντας. Αναπτύσσει την φαντασία του, το λεξιλόγιό του. Αποκτά ενσυναίσθηση, χαλαρώνει και ηρεμεί ειδικά όταν διαβάζουμε εμείς πριν τον ύπνο και πολλά ακόμα. Τα κορίτσια μου κάθε βράδυ μας ζητούν να τους διαβάσουμε κάποιο παραμύθι και συχνά καταλήγουν να τους λέει ο πατέρας του ένα παραμύθι που του το έλεγε ο δικός του πατέρας! Πολύ όμορφες στιγμές και για τα παιδιά και για τους γονείς.
Λόγο της ημέρας τους ζήτησα σήμερα να μου φέρουν τα αγαπημένα τους βιβλία. Δυσκολεύτηκαν να ξεχωρίσουν. Κατέληξαν όμως στα βιβλία που όσες φορές και να τα διαβάσουμε δεν τα βαριούνται. Κάποια, ειδικά η Ευρυδίκη, τα αγαπάει από τότε που ήταν μικρότερη από 2 ετών… Η Μαρία αγαπάει και τα βιβλία των κατασκευών, των δραστηριοτήτων και των αγγλικών!
Περνούν οι ώρες και οι ημέρες πολύ γρήγορα… Είμαστε σπίτι 23 ημέρες και πραγματικά μου φαίνεται πως έχουν περάσει λιγότερες. Τρία παιδιά, πολλές δουλειές, πολύ μαγείρεμα, εργασίες, κατασκευές, τηλεόραση, υπολογιστή, πολύ παιχνίδι και πολύ φαντασία… Περνούν οι ώρες σαν ”νερό”…
”Τα παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά αλλά και για να ξυπνούν οι ενήλικες”
Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν
Καλό ξημέρωμα
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά