ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ εδώ και είκοσι ημέρες. Είκοσι ημέρες με πολλά γέλια, παιχνίδια, αγκαλιές, πολύ μαγείρεμα, δουλειές, διάβασμα, κάποιες κατασκευές, αρκετή γκρίνια και προστέθηκαν νεύρα και τσακωμοί. Για να είμαι δίκαιη, υπήρχαν μικρές εντάσεις (με 3 παιδιά, τι περιμένεις) αλλά όσο περνούν οι μέρες κάποιες φορές εντείνονται… Η μία παίρνει το παιχνίδι της άλλης, η δεύτερη σπρώχνει την τρίτη. Η τρίτη ενοχλεί την πρώτη την ώρα που διαβάζει κτλ. Είναι λογικό όμως, δεδομένης της κατάστασης… Μου δόθηκε όμως μία πολύ ωραία αφορμή για το σημερινό άρθρο.
‘‘Nα ξέρετε καλά, αγαπητοί μου αδελφοί. Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι πρόθυμος στο να ακούει, να μη βιάζεται να μιλάει και να μη βιάζεται να οργίζεται” (Ιακ, 1:19)
Στο εξαιρετικό βιβλίο του ο κ. Φίλιππος Μαμαλάκης ”Μεγαλώνοντας παιδιά για την Βασιλεία του Θεού”, από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ, στα πρώτα κεφάλαια μας μιλάει για την ανταπόκριση που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας και πως είναι λάθος να αντιδρούμε σε άσχημες συμπεριφορές.
Με πολύ όμορφο λόγο και παραδείγματα που βιώνουμε όλοι οι γονείς στην καθημερινότητα με τα παιδιά μας, μας εξηγεί ο κ. Μαμαλάκης πως πρέπει να σκεφτόμαστε και να πράττουμε. Να ανταποκρινόμαστε και όχι να αντιδρούμε. Να διδάσκουμε στα παιδιά μας πως η υπομονή είναι αρετή.
Η κακή συμπεριφορά των παιδιών δημιουργεί σε εμάς τους γονείς αίσθημα αναστάτωσης , νιώθουμε πως χάνουμε τον έλεγχο και την εξουσία. Η αυθόρμητη αντίδραση σε κάποια άσχημη συμπεριφορά καταφέρνει να πληγώσει το παιδί και τραυματίζει την σχέση του μαζί μας, όπως λέει ο συγγραφέας. Συνεχίζει εξηγώντας μας πως η ανταπόκριση είναι μία συνειδητή και μελετημένη γονική παρέμβαση που έχει σκοπό να μπορέσει το παιδί να κάνει κτήμα του στους μακροπρόθεσμους στόχους . Ενώ η αντίδραση παραγνωρίζει τα αίτια της κακής συμπεριφοράς και περνά το μήνυμα της έλλειψης σεβασμού προς το πρόσωπό τους.
Πόσες φορές τα παιδάκια μας, κάνουν αταξίες. Κάνουν πράγματα που ξέρουν πως θα αντιδράσουμε. Την ώρα που μιλάμε στο τηλέφωνο ή την ώρα που κάνουμε κάτι για εμάς ( διάβασμα ενός βιβλίου, ενημέρωση οn line, κτλ.) εκείνη την ώρα συμπεριφέρονται άσχημα γιατί θέλουν να συνδεθούν μαζί μας. Γιατί όπως λέει ο κ. Μαμαλάκης τα παιδιά επιζητούν την σύνδεση μαζί μας και όχι την προσοχή μας και το αισθάνονται όταν δεν υπάρχει αυτή η σύνδεση. Οι περισσότεροι γονείς όμως για διάφορους λόγους, αντιδρούμε και πολλές φορές αντιδρούμε άσχημα. Εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε και να κατανοήσουμε για πιο λόγο το παιδί συμπεριφέρεται άσχημα ΠΡΙΝ αντιδράσουμε. Με το να ανταποκρινόμαστε δεν σημαίνει πως θα ανεχτούμε κακές συμπεριφορές ή άσχημα λόγια. Αυτό που μας προτρέπει ο συγγραφέας να κάνουμε είναι να μάθουμε τα παιδιά μας να μιλούν ή να πράττουν με τον σωστό τρόπο. Τα παιδιά μαθαίνουν όταν ΕΜΕΙΣ είμαστε σταθεροί και πράοι και όταν εμείς συμπεριφερόμαστε με υπομονή και ηρεμία.
Προτού αντιδράσεις σκέψου : ”Γιατί το παιδί μου συμπεριφέρεται έτσι;”
- Η κακή συμπεριφορά ως συνέπεια της ιδιοσυγκρασίας
- Η κακή συμπεριφορά ως προτυποποίηση προβληματικής συμπεριφοράς
- Η κακή συμπεριφορά λόγω δυσφορίας
Καλό είναι να αναρωτηθούμε για την αιτία που προκάλεσε αυτή την συμπεριφορά. Όπως λέει ο συγγραφέας βρίσκοντας την αιτία, όχι μόνο αποπνέει φροντίδα και σεβασμό αλλά διανοίγει περισσότερες δυνατότητες για την δική μας ανταπόκριση.
Τα παιδιά μαθαίνουν κατά κύριο λόγο από το πως οι γονείς ανταποκρίνονται όταν αυτά συμπεριφέρονται άσχημα. Τα παιδιά μαθαίνουν πως τα αγαπάμε ότι και αν συμβεί, όταν ανταποκρινόμαστε με σεβασμό και αποτελεσματικά την ώρα που μαλώνουν, αντιμιλάνε, είναι ανυπάκουα κτλ.
Τα 3 πιο σημαντικά εργαλεία είναι:
- Ο τρόπος που ζούμε τη δική μας ζωή
- Ο τρόπος που σχετιζόματσε με τα παιδιά μας
- Αυτά που τους λέμε
Θα πρέπει λοιπόν όλοι εμείς οι γονείς να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Να ψάχνουμε την αιτία και τι θέλει το παιδί μας και με τα λόγια μας και τις πράξεις μας να το κατευθύνουμε και να μάθει την σωστή συμπεριφορά.
Εδώ θα ήθελα να αφήσω 2 φράσεις του συγγραφέα, που από την στιγμή που τις διάβασα, καρφώθηκαν στο μυαλό μου και θέλω να με συντροφεύουν για πάντα : 1. Να είσαι ο άνθρωπος που θέλεις τα παιδιά σου να γίνουν. 2. Η αυστηρότητα είναι καλό. Η κρίση και η κριτική όχι.
Μην ανησυχείς που τα παιδιά σου δεν σε ακούν ποτέ. Να ανησυχείς που διαρκώς σε βλέπουν” Robert Fulghum
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Δέκατη πέμπτη ημέρα…
…25 Μαρτίου 2020…
Πολύ περίεργη ημέρα η σημερινή. Μία Εθνική επέτειος διαφορετική από τις άλλες χρονιές, χωρίς παρελάσεις, χωρίς εορτασμούς. Ευαγγελισμός της Θεοτόκου χωρίς λειτουργία στις Εκκλησίες…
Μένουμε σπίτι, συνεχίζουμε να μένουμε σπίτι. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Πότε άγχος και φόβος, άλλοτε αισιοδοξία και θετικές σκέψεις. Ξανά θλίψη για ότι συμβαίνει στην Ελλάδα μας και για ολόκληρη την Γη πλέον.
Στο σπίτι μας…
Στο σπίτι μας επικρατεί ένταση τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Πότε η ένταση αυτή είναι λόγο κάποιου τσακωμού στο παιχνίδι τους, πότε η μία ενοχλεί την άλλη την ώρα που η άλλη παίζει μόνη της. Μπαίνει στη μέση και η μικρή και ολοκληρώνεται το θέμα. Θέλει η Μαρία να κάνει κατασκευές, την ενοχλούν οι άλλες. Θέλει η Ευρυδίκη να παίξει με τις κούκλες της την ενοχλούν οι άλλες. Θέλει η Άννα να παίξει με τα κορίτσια, παίζουν για λίγο μαζί της και μετά την αφήνουν. Είναι λογικό να αντιδρούν έτσι. Καταλαβαίνουν και εκείνες την αλλαγή. Τους λείπουν οι φίλες τους, το σχολείο τους, η καθημερινότητά τους. Σήμερα το πρωί ξύπνησε η Ευρυδίκη λέγοντάς μας ”έχει ωραία μέρα σήμερα που μπορούμε να πάμε βόλτα;”. Μόλις της είπαμε ότι πρέπει να κάνει κι άλλο υπομονή, πως πρέπει να περάσουν κι άλλες ημέρες, απογοητεύτηκε και πήγε στο δωμάτιό της. Η Μαρία καθώς γνωρίζει περισσότερα για το θέμα του κορονοιού, δεν έχει ζητήσει να βγει έξω ” δεν βγαίνουμε μην κολλήσουμε” λέει στις αδερφές τις. Έχει περισσότερες φοβίες βέβαια και είναι απολύτως φυσιολογικό. Της έχουμε εξηγήσει τι συμβαίνει, όχι με όλες τις λεπτομέρειες και κάθε φορά που μας εκφράζει κάποια φοβία της, προσπαθούμε με ήρεμο τόνο να της εξηγήσουμε πως είναι λογικό να φοβάται. Γι αυτό όμως κάνουμε ότι μπορούμε για να προστατευτούμε, τηρούμε τους κανόνες υγιεινής, δεν έχουμε επαφές με κανέναν και περιμένουμε υπομονετικά να περάσουν οι μέρες. Η μικρή μου το μόνο που μας έχει πει, όταν είδε το καρότσι της έξω από την πόρτα, είναι: ”κό μου ατό. πάω γω βότα τώλα;” (=δικό μου είναι αυτό. θα πάω εγώ βόλτα τώρα;)!!!!
Έχουμε βρει κάποιες διεξόδους εκτόνωσης. Σίγουρα κάθε μέρα θα βάλουμε τραγούδια, θα χορέψουμε, θα τραβάμε ταυτόχρονα βίντεο και θα γελάμε με την ψυχή μας. Και την ώρα που χορεύουμε και όταν βλέπουμε τα βίντεο!!! Άλλη μία λύση που βρήκαμε είναι να κάνουμε κάποια κατασκευή εκτός από των γνωστών (χαρτόνια, κόλλα, μπογιές κτλ.). Τους αρέσει πολύ να ανακατεύονται με υλικά για πρώτη φορά. Ακόμα τους αρέσει να κάνουν ( τουλάχιστον να προσπαθούν), τις δουλειές του σπιτιού, σκούπισμα, ξεσκόνισμα, πλύσιμο πιάτων κτλ. Το βράδυ η χαλάρωσή μας είναι να καθόμαστε όλοι μαζί στον καναπέ, να συζητάμε, να γελάμε, να διαβάζουμε ή να βλέπουμε τηλεπαιχνίδι με ερωτήσεις.
Μία από τις κατασκευές που κάναμε χτες είναι να φτιάξουμε κούκλες ( ή τερατάκια). Πήραμε παλιό καλσόν, το γεμίσαμε, το ράψαμε, βάλαμε μάτια, μαλλιά, ρούχα. Όση ώρα φτιάχναμε με την Μαρία τις κούκλες, η Ευρυδίκη και η Άννα, πήραν μία κούκλα και τη βύθιζαν μέσα στο γέμισμα, ήθελε να κολυμπήσει!!! Η Μαρία μου χάρηκε πάρα πολύ γιατί έραψε μόνη της για πρώτη φορά και ξεκίνησε σήμερα να φτιάχνει έναν μονόκερο, με την ίδια λογική και υλικά. Σήμερα λόγο της ημέρας φτιάξαμε Ευζώνους και ελληνικές σημαίες. Ζωγράφισαν τον Εύζωνο, έκοψαν η Μαρία και η Ευρυδίκη τα κομμάτια και επειδή δεν είχαμε διπλόκαρφα για να ενώσουμε τα κομμάτια, τα ράψαμε!!!
Μένουμε σπίτι…
Μένουμε ασφαλείς…
Για ένα καλύτερο μέλλον…
Καλό μας ξημέρωμα…
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Δέκατη τρίτη ημέρα…
Δεκατρείς ημέρες ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ… Δεκατρείς ημέρες είμαστε μέσα στο σπίτι για το δικό μας καλό και για το καλό όλων. Από σήμερα το πρωί ισχύει γενική απαγόρευση. Επιτρέπεται να βγαίνουν έξω μόνο όσοι εργάζονται, όσοι πηγαίνουν στο φαρμακείο, στη τράπεζα και για αγορά είδη πρώτης ανάγκης. Συνοδευόμενος με την αστυνομική ταυτότητα και βεβαίωση κυκλοφορίας εκτυπωμένη ή στέλνοντας sms.
Όσο περνούν οι μέρες μου φαίνεται λες και ζούμε σε όνειρο, σε ένα πολύ άσχημο όνειρο. Άκουγα από τον παππού μου ιστορίες, από τότε που ήταν μικρός, για την φτώχεια, τον πόλεμο, την κατοχή που έζησαν. Τόσες πολλές ιστορίες, πάντα μιλούσε συγκινημένος για όλα αυτά που έζησε. Θυμάμαι κάποια φορά μου είχε πει ότι αυτά που έζησε μικρός ήταν ”το σχολείο του”. Οι περισσότεροι οι άνθρωποι σαν τον παππού μου έχουν ζήσει μία ζωή στερημένη, μία ζωή παλεύοντας από το μηδέν για να έχουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους μία καλύτερη ζωή.
Τώρα, εμείς καλούμαστε να μείνουμε σπίτι μας με όλες τις ανέσεις μας και αυτό μας είναι δύσκολο. Μας είναι δύσκολο να συμμορφωθούμε με τα νέα μέτρα και από τι διαβάζω στο διαδίκτυο σήμερα, πρώτη ημέρα απαγόρευσης, ο κόσμος βγήκε έξω και σε κάποιες περιοχές είχε πολύ κόσμο. Υπάρχουν διάφορα σενάρια για τον κορονοιό. Ότι μας τον φύτεψαν επίτηδες, ότι το εμβόλιο (που ακόμα δεν έχει βρεθεί) θα μας κάνει φυτά κτλ. Δεν ξέρω πως μας βοηθούν όλες αυτές οι σκέψεις και οι προβληματισμοί. Δεν αλλάζουν την κατάσταση. Είναι σαν να κόλλησες μία απλή ίωση και να ρίχνεις ευθύνη στον άλλον που σε κόλλησε.
Δεν ξέρω πως μπορούμε να συμμορφωθούμε; Με τα πρόστιμα σε κάθε παράβαση; Με το να γίνει πιο σοβαρή η κατάσταση στην χώρα μας; Ελπίζω τις επόμενες ημέρες να συνετιστεί ο κόσμος και να μειωθεί όσο γίνεται η εξάπλωση του ιού. Να έχουμε ενθαρρυντικά νέα τις επόμενες εβδομάδες.
Θυμώνω, θυμώνω όμως πολύ. Για κανέναν μας δεν είναι δύσκολο να μείνει σπίτι του. Για όλους όμως που εργάζονται αυτές τις ημέρες είναι πολύ ΔΥΣΚΟΛΟ. Από τους ανθρώπους που δουλεύουν σε σούπερ μάρκετ, σε φούρνους και ζαχαροπλαστεία, στις τράπεζες, στις υπηρεσίες courier κτλ. και πάνω απ’ όλα στους γιατρούς και νοσηλευτές. Παρ’ όλη την κατάσταση που αντιμετωπίζουν καθημερινά, είναι όλοι τους άνθρωποι, έχουν οικογένειες και παιδιά. Έχουν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις πάρα πολύ δύσκολες με κίνδυνο τη δική τους υγεία. Ας σκεφτούμε και αυτούς τους ανθρώπους και ας ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ.
Η χτεσινή και η σημερινή ημέρα μας δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, δεν κάναμε κάτι διαφορετικό. Δεν είχα όρεξη για παιχνίδια και κατασκευές. Θα ήθελα να αφήσω εδώ δύο σελίδες από το ημερολόγιο της επτάχρονης κόρης μου (συγχωρέστε την για τα ορθογραφικά λάθη). Γιατί και τα παιδιά μας επηρεάζονται και φοβούνται. Ακούν τους μεγάλους και καλό είναι να τους εξηγούμε όσο γίνεται την κατάσταση και αναλόγως την ηλικία. Γι αυτό πρέπει όλοι εμείς να σκεφτόμαστε λογικά, να σκεφτόμαστε το σύνολο, το καλό όλων μας και να δίνουμε ελπίδα στα παιδιά μας. Μπορούμε να παλέψουμε και το κάνουμε. Ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο, όσο μακρινό και να είναι. Θα έρθει όμως…
Επεξήγηση: ΑΡΙΣΤΕΡΑ: 22/3 Μάρτης Κορονοιός . Είμαστε σε δύσκολη κατάσταση. Καθόμαστε σπίτι. Οι Υπουργοί είπαν σημαντικά πράγματα και μας βοηθάνε πολύ και δεν θα σταματήσουν μέχρι να περάσει ο δύσκολος καιρός. Οι άστεγοι και τα αδέσποτα είναι σε καλά χέρια. Τι να κάνουμε. Υπάρχουν 13 ιώσεις ( κάτι δεν κατάλαβε καλά). Ήρθαν καράβια (αεροπλάνα)με επιβάτες από άλλες χώρες και φάγανε 5000€ (πρόστιμο). Οι πιο πολλοί άνθρωποι κάνουν εξετάσεις αίματος και τις ελέγχουν. Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή! Οι υπουργοί μας είπαν οτι θα βγαίνουμε έξω με φόρμες ( βεβαίωση κυκλοφορίας). Έχουν γίνει πολλά κρούσματα.
Δεξιά: Ο κορονοιός, έχει δημιουργηθεί από ένα ζώο, μέσα στα λέπια του είχε τον ιό. Πίνουμε φάρμακα για να μην αρρωστήσουμε. Αυτός ο ιός είναι επικίνδυνος. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα σπίτι πχ. μπορούμε να κάνουμε τα αγαπημένο μας πράγμα…..
Καλό ξημέρωμα…
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Ενδέκατη ημέρα…
11 ημέρες Μένουμε σπίτι… Βγαίνει μόνο ο μπαμπάς μας για να πάει στο γραφείο και για να ψωνίσει στο super market… Τα 4 κορίτσια μένουμε σπίτι…
Σάββατο σήμερα και ο μπαμπάς μας δεν είχε να πάει στο γραφείο, οπότε ήμασταν όλοι μαζί στο σπίτι. Η ημέρα μας κύλισε καλά. Η μαμά δουλειές, βοήθησε και ο μπαμπάς και τα κορίτσια έπαιζαν. Αφού μαγείρεψα ήρθε η Μαρία στην κουζίνα και φτιάξαμε τηγανόψωμα, από τα οποία σε 4-5 δεν βάλαμε τυρί γιατί η Ευρυδίκη δεν το τρώει (πρέπει να ομολογήσω πως και εγώ όταν ήμουν μικρή δεν έτρωγα τυρί). Μετά το δεκατιανό μας ξεκαθαρίσαμε μαζί με τα κορίτσια τα βιβλία τους. Η βοήθειά τους ήταν πολύτιμη… και έτσι πέρασε το πρωινό μας και φτάσαμε στο μεσημέρι.
Μετά το μεσημεριανό μας και αφού κοιμήθηκε η Άννα, ξεκίνησε η Μαρία μία fil’ art χειροτεχνία. Είναι η χειροτεχνία που περιμετρικά στο σχέδιο που θέλεις βάζεις καρφίτσες και πλέκεις την κλωστή με τις καρφίτσες. Παιδεύτηκε στην αρχή. Της έφευγε η κλωστή, της μπερδευόταν. Μέχρι που έβαλε πιο σωστά τις καρφίτσες και επιμένοντας τα κατάφερε. Όσο η Μαρία έφτιαχνε την καρδούλα της, η μαμά ξεκίνησε να πλέκει με το βελονάκι το επόμενο σχέδιο που είχε μπει στη λίστα (εάν θέλεις να δεις τις προηγούμενες δημιουργίες μου με το βελονάκι δες εδώ).
΄Με όλα αυτά, ήρθε γρήγορα το απόγευμα και μετά το βράδυ, όπου μετά το βραδινό μας, μας ετοίμασαν μία έκπληξη. Όταν ήταν όλα έτοιμα μας φώναξαν στο δωμάτιό τους. Είχαν βάλει στο πάτωμα δύο κουβερτούλες και επάνω μαξιλάρια, όταν καθόμαστε να είμαστε αναπαυτικά και ξεκίνησε η παράσταση. Ήταν κάτι ανάμεσα σε κουκλοθέατρο, χορό και τραγούδι. Να σου πω πως μόλις καθίσαμε, μας έβαλε η Μαρία αντισηπτικό στα χέρια!!!!
Περάσαμε πολύ όμορφα και μέσα από όλο αυτό που ζούμε, κατάλαβα πως το φως μέσα σε όλη αυτή την ομίχλη είναι τα παιδιά μας. Τα φωτεινά τους πρόσωπα, τα ειλικρινή τους μάτια που μόλις σε δουν κάπως ανήσυχο και σε κάνουν μια αγκαλιά ή έστω μία ζεστή ματιά πραγματικά γαληνεύεις, (έστω και για λίγο). Είναι πολύ σημαντική ανάσα στις ημέρες μας. Παλεύουμε να είμαστε καλά για όλους μας. Παλεύουμε για να είμαστε όλοι εδώ. Θα έρθουν οι μέρες που θα πάμε βόλτα, που θα πάμε να παίξουμε με τον παππού και τη γιαγιά, που θα πάμε στις παραλίες και στα βουνά. Που θα πάμε για φαγητό στο αγαπημένο μας εστιατόριο… Γιατί η ζωή είναι μπροστά μας… Ας εκτιμήσουμε όλα αυτά που μας προσφέρει το σπίτι μας…
”Προσέχουμε για να έχουμε”
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Δέκατη ημέρα…
Δέκα ημέρες Μένουμε Σπίτι.
Σήμερα ανακοίνωσαν πως μέχρι 10 Απριλίου τα σχολεία θα είναι κλειστά. 13 Απριλίου ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα οπότε μετά το Πάσχα, πρώτα ο Θεός. Πάρθηκαν κ άλλα μέτρα, έκλεισαν πάρκα, Άλση, στα νησιά μπορούν να πάνε μόνο μόνιμοι κάτοικοι. Καλά κάνουν βέβαια γιατί πολύς κόσμος δεν συμμορφώνεται. Εκτός του ότι πολύ ηλικιωμένοι και νέοι όμως βγαίνουν έξω, σήμερα είχε πολύ κίνηση στα διόδια, ο κόσμος έφυγε είτε για σαβ/κο είτε για περισσότερο καιρό…
Στα δικά μας τώρα…
Η σημερινή ημέρα κύλισε όμορφα. Βλέπεις, πρώτη ημέρα της Άνοιξης σήμερα. Ήμουν και εγώ σε καλύτερη ψυχολογική κατάσταση αλλά και τα κορίτσια. Δεν είχαμε κλάματα (ευτυχώς) και περάσαμε όμορφα την ημέρα μας. Ξεκινήσαμε διαλέγοντας τι σπόρους θα φυτέψει η κάθε μία. Η Μαρία διάλεξε κάρδαμο και καρότα, η Ευρυδίκη διάλεξε σκυλάκια και μαργαρίτες και η Άννα βασιλικό. Διάλεξαν γλάστρες, έπαιξαν με το χώμα, φύτεψαν, πότισαν και στο τέλος πήρε η Άννα την σκούπα για να σκουπίσει τα χώματα… ” κούπα μου εγώ…. πίσω ατά” (με την σκούπα εγώ μου να σκουπίσω αυτά)!!!!!!!
Σήμερα είχα μαγείρεμα, οπότε τις άφησα να ” μαγειρέψουν ” με τις πλαστελίνες τους, όσο εγώ ήμουν στην κουζίνα. Ήθελαν να φτιάξουμε muffins για να φάνε κάτι γλυκό… έφαγαν για απογευματινό και θέλουν και για το πρωινό τους. Το ξεκαθάρισαν για να είναι σίγουρες ότι θα υπάρχουν μέχρι το πρωί!!!
Κάποια στιγμή πριν το βραδινό μας ήθελε η Άννα λαλά… Ήθελε τραγούδια για να χορέψουμε… Οπότε η ημέρα μας έκλεισε με πολλά γέλια και πολύ χορό.
”Οι καταιγίδες του σήμερα είναι τα ουράνια τόξα του αύριο”
Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα…
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Ένατη ημέρα…
Δύσκολη ημέρα η σημερινή… Δεν έχω να πω πολλά για το πως περάσαμε την ημέρα μας. Ξεκίνησε όμορφα αλλά εξελίχτηκε με γκρίνια, φωνές και κλάματα.
Δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο. Έπαιζαν, έβλεπαν παιδικά στην τηλεόραση. Το μεσημέρι για να καθίσουν ήσυχα κάθισαν στα κρεβάτια τους και τους διάβασε η Μαρία παραμύθια. Όταν ήταν η ώρα του νοικοκυρέματος, ξεκίνησε η Μαρία ενώ η Ευρυδίκη έκλαιγε γιατί ήταν πολλά και δεν μπορούσε να μαζέψει. Τακτοποίησε η Μαρία το δωμάτιό τους και η Ευρυδίκη για να δει το παιδικό που της αρέσει, μάζεψε τα παιχνίδια που είχαν στο σαλόνι. Κάπως έτσι έφτασε το βράδυ και κοιμήθηκαν…
Πρέπει να ομολογήσω πως και εγώ δεν ξύπνησα ευδιάθετη το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, ίσως φταίει η όλη κατάσταση, ο φόβος και το άγχος, του τι μας περιμένει. Ίσως γιατί ειδικά αυτές τις ημέρες που δεν βγαίνουμε καθόλου, δεν έχω χρόνο για να κάνω κάτι που να με ευχαριστεί, κάτι για μένα ( εκτός απ΄το να διαβάσω λίγο το βιβλίο μου, και αυτό όχι κάθε μέρα). Ίσως γιατί αυτές τις ημέρες παρά είναι κολλημένες επάνω μου και οι τρεις… (θα μου πεις μικρά είναι ακόμη, τι να κάνουν). Ίσως γιατί έχω τόσες πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνω να τις κάνω. Ίσως να φταίνε όλα μαζί… Δυστυχώς εάν η μαμά δεν είναι καλά, δεν είναι καλά όλη η οικογένεια.
Ελπίζω η αυριανή ημέρα να είναι καλύτερη. Έχω βρει κάποιες κατασκευές να κάνουμε με τα κορίτσια (εκτός από το να μαγειρεύουμε). Έρχεται η 25η Μαρτίου και αφού δεν πηγαίνουν σχολείο, πρέπει να πούμε κάποια πράγματα στο σπίτι. Πλησιάζει Πάσχα και καλό θα ήταν να διαβάσουμε κάποια βιβλία, να θυμηθούμε κάποια πράγματα και να φτιάξουμε και κάτι να στολίσουμε το σπίτι μας. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να γιορτάσουμε το Πάσχα όπως άλλες χρονιές. Οπότε πρέπει να κάνουμε κάτι για τα κορίτσια.
Σήμερα θα ήθελα να σας παρουσιάσω το βιβλίο της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης από τις εκδόσεις Σαββάλας, για παιδιά, που ξεκινήσαμε να διαβάζουμε με τα κορίτσια. Είναι εικονογραφημένες ιστορίες γραμμένο με όμορφα λόγια, κατανοητά για μικρά παιδιά.Της Μαρίας απ όσα έχουμε διαβάσει μέχρι στιγμής, της αρέσει το ”ο Ιακώβ ξεγελάει τον αδερφό του” και στην Ευρυδίκη το ”η Κιβωτός του Νώε”.
Να σταθώ σε μία φράση από το βιβλίο: ” Μη φοβάστε”, καθησύχασε ο Μωυσής τους Ισραηλίτες, την ώρα που στέκονταν μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα. ”Ο Θεός θα μας φροντίσει και τούτη τη στιγμή”. Αυτή τη φράση έχω συνέχεια στο μυαλό μου…
…Ο Θεός θα μας φροντίσει και τούτη τη στιγμή…
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Όγδοη ημέρα…
Τι μέρα και αυτή… Από σήμερα κλειστά και όλα τα εμπορικά καταστήματα…! Ουφ! Στα δικά μας όμως…
Ξυπνήσαμε πολύ κεφάτες σήμερα… Είδαν το ήλιο, πήγαν πίσω από την κουρτίνα και χόρευαν… Να τι έβλεπα εγώ…
Συνεχίσαμε με το πρωινό μας και τους ήρθε η ιδέα να φτιάξουν πλοίο… Αλλά τι πλοίο… Κρουαζιερόπλοιο! και τραγουδούσαν: ” Το πλοίο θα σαλπάρει το βραδάκι, πάρε το μετρό για Πειραιά…. αααα κρουαζιέρα θα σε πάω… αααα γιατί σε νοιάζομαι και σ αγαπάω…αααα…” Ιδού….
Η θεία μας και κουμπάρα μου, Μαριλένα, μου έστειλε μία σελίδα στο internet, το livebooks.gr, που έχει σταυρόλεξα και κρυπτόλεξα για παιδιά (τα οποία εκτυπώσαμε) σελίδες για να χρωματίσουν (εκτυπώσαμε τους δεινόσαυρους που αρέσουν στην Ευρυδίκη) και πολλά ακόμα. Πολύ ενδιαφέρον. Η Μαρία ξεκίνησε να λύνει το πρώτο κρυπτόλεξο, ενώ η Ευρυδίκη με την Άννα προτίμησαν να παίξουν με πλαστελίνες. Αφού βρήκε και την τελευταία λέξη η Μαρία δεν μπορούσε να αντισταθεί, έπαιξε και εκείνη με τις πλαστελίνες.
Εκείνες έπαιζαν με τις πλαστελίνες και εγώ έφτιαξα τον καφέ μου και συνέχισα το βιβλίο μου. Εντάξει, σήμερα το ευχαριστήθηκα, διάβασα 5-6 σελίδες, με μικρές διακοπές.
Η υπόλοιπη ημέρα κύλησε με δουλείες, μαγείρεμα, παιχνίδι, χορό και τραγούδι, γκρίνια και κλαματα αλλά και αγκαλιές, ειδικά το βράδυ πριν κοιμηθούν.
Όσο περνούν οι μέρες, ειδικά η μεγάλη με ρωτάει πότε θα ανοίξουν τα σχολεία. Έχει περάσει μία εβδομάδα που έκλεισαν και αναρωτιέται πόσο ακόμα. Από την πρώτη στιγμή τους εξηγήσαμε τι συμβαίνει. Η δασκάλα της Μαρίας τους είχε πει πολλά για τον κορονοιό. Παρ όλο την παιδική τους ηλικία, την ανεμελιά τους, έχουν καταλάβει την δύσκολη κατάσταση. Δεν θέλω να με βλέπουν να φοβάμαι ή να αγχώνομαι για να συνεχίσουν να νιώθουν ασφάλεια.
Τα κρούσματα αυξάνονται, το άγχος υπάρχει, ο άντρας μου συνεχίζει και πηγαίνει στην δουλειά. Εμείς είμαστε συνέχεια μέσα στο σπίτι, κλέβουμε κάποια λεπτά στο μπαλκόνι για να ποτίσουμε/ φροντίσουμε τα φυτά μας. Με τους παππούδες και γιαγιάδες και τους υπόλοιπους φίλους και συγγενείς έχουμε επικοινωνία με βίντεοκλίση και με το τηλέφωνο.Προσπαθούμε και ακολουθούμε τις οδηγίες που μας έχουν δοθεί για να έχουμε καθαρή την συνείδησή μας πως εμείς κάναμε ότι χρειάζεται. Διάβασα πως πρέπει να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σαν να έχουμε τον ιό και προσπαθούμε να μην κολλήσουμε τους άλλους….
” Όπου και αν ευρεθεί ο άνθρωπος, να μην απελπίζεται, να μην τα χάνει, να μην σαστίζει. Δειλός άνθρωπος δεν αξίζει τίποτε. Ενώ τολμηρός βγαίνει πάντα νικητής.”
Άγιος Εφραιμ Κατουνακιώτης
Συνεχίζουμε λοιπόν… Μένουμε σπίτι… Με όλες τις ανέσεις μας, με πολλές επιλογές για ψυχαγωγία, δραστηριότητες, κτλ… Διαλέγεις απ’το να διαβάσεις, να δεις τηλεόραση, να ασχοληθείς με κάποιο χόμπυ, να είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ με το κινητό στο χέρι (για τους ενήλικες εννοείτε), να κάνεις δουλειές του σπιτιού, τακτοποίηση, ξεκαθάρισμα μέχρι και να μην κάνεις τίποτα. Δεν πρόκειται να σου πει κανείς γιατί είσαι ξαπλωμένος από το πρωί μέχρι το βράδυ (υπερβάλλω, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως από την στιγμή που μας είπαν να μείνουμε ΣΠΙΤΙ, ξεχύθηκαν όλοι στις παραλίες, στα βουνά, για ψώνια και όχι μόνο για τα απαραίτητα κτλ). Δεν θέλω να πω περισσότερα, μόνο πως οι πράξεις μας έχουν συνέπειες, πάντα και παντού…
Καλό βράδυ…. Αύριο ξεκινάει καινούρια ημέρα…
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Έβδομη ημέρα…
Σήμερα ξυπνήσαμε γύρω στις 08:00, σχεδόν όλες μαζί. Μετά το πρωινό μας μου ζήτησαν να τους βάλω στο laptop να δουν παιδικά. Ένας λόγος που δεν τους αρνήθηκα ήταν γιατί είχα αρκετές δουλειές να κάνω και δεν θα ήταν εύκολο εάν τις είχα μέσα στα πόδια μου.
Ξεκίνησα με τα βασικά (νεροχύτη, στρώσιμο κρεβατιών) και μετά ήταν η σειρά να σιδερώσω/τακτοποιήσω τα ρούχα (δεν τα πρόλαβα όλα, αύριο πάλι). Έφτιαξα ψωμάκια για burger (συνταγή από την argiro.gr) για να συνοδέψουν τα μπιφτεκάκια μας και για εμένα έψησα αγκινάρες μόνο με λαδάκι στο φούρνο και μου άρεσαν αρκετά. Έφτιαξα και τα Almond Oat Fat Bombs της puremomentum.gr, πραγματικά τρελαίνομαι… Είναι υπέροχα!!!
Κάνοντας ένα διάλειμμα από τον υπολογιστή τα κορίτσια πήγαν να παίξουν στο δωμάτιό τους. Άκουσα να σέρνουν τα κρεβάτια τους και πήγα να δω τι κάνουν. Όντως, μετακίνησαν τα κρεβάτια τους έτσι ώστε να δημιουργήσουν κάτι σαν λαβύρινθο ή δρόμο με εμπόδια! ( σοκαρίστηκα όταν είδα έτσι το δωμάτιο αλλά συγκρατήθηκα και σκέφτηκα πως αφού δεν είναι επικίνδυνο να χτυπήσουν ας τις αφήσω να παίξουν). Αφού τελείωσαν με το παιχνίδι τους, άρπαξα την ευκαιρία για να καθαρίσω το δωμάτιό τους και εκείνες συνέχισαν αυτό που έβλεπαν στο laptop.
Κάποια στιγμή μου ζήτησε η μικρή μου την κρέμα που βάζω στα χέρια μου γιατί πόναγε η κούκλας της. Έβαλε λίγο στο δάχτυλό της και έβαλε στην κούκλα της, κοινώς την πασάλειψε. Την είδε και η μεσαία, η Ευρυδίκη και έκανε και εκείνη το ίδιο. Η Μαρία ζωγράφιζε στο laptop.
Μετά το μεσημεριανό μας εκείνες πήγαν να παίξουν και εγώ έφτιαξα τον καφέ μου με την ελπίδα ότι θα διαβάσω και λίγο το βιβλίο μου. Μπόρεσα να διαβάσω μία ολόκληρη σελίδα! ”Μαμά, πεινάω….”, ” Μαμά θελω νεράκι”, ” Μαμά βοήθησε με σε αυτό…”, ” Μαμά θα μου διαβάσεις”, ”Μαμά… Μαμά… Μαμά…” Ουφ! και Ουφ!
Με λίγα λόγια, σήμερα δεν κάναμε κάτι ιδιαίτερο. Laptop/παιδικά και δουλειές… Βέβαια, ακόμα και τώρα, που είμαστε όλη μέρα στο σπίτι νιώθω ακόμα πως δεν προλαβαίνω να κάνω τις δουλειές που θέλω! Περνάνε οι ώρες σαν νερό, που λένε!
Μένουμε σπίτι… Βγαίνουμε έξω (καθόλου) ή μόνο εάν είναι ανάγκη και δεν έχουμε καμία επαφή με παππούδες και γιαγιάδες (μόνο με βιντεοκλίση).
Αυτά για σήμερα…
”Και διάβασαν βιβλία, άκουσαν, ξεκουράστηκαν και γυμνάστηκαν, έφτιαξαν έργα τέχνης και έπαιξαν παιχνίδια, έμαθαν νέους τρόπους να <<υπάρχουν>>. Και άκουσαν με προσήλωση. Κάποιοι διαλογίστηκαν, κάποιοι προσευχήθηκαν, κάποιοι χόρεψαν. Κάποιοι συνάντησαν τις σκιές τους, Και οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά. Και οι άνθρωποι θεραπεύτηκαν”
Kitty O ‘Meara
Πίστη και αισιοδοξία!!
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Έκτη ημέρα…
Δευτέρα σήμερα… Ξυπνήσαμε με την Άννα (την μικρή μου) το πρωί καλημερίσαμε τον μπαμπά μας που έπρεπε να πάει στην δουλειά του και ήπιε το γάλα της. Αμέσως μετά πήγε να ξυπνήσει τις αδερφές της…
Έφαγαν όλες τους το πρωινό τους και ξεκίνησε το παιχνίδι. Σήμερα έβγαλαν όλα τα λούτρινα και τις κούκλες και τα μοίρασαν (δεν μου είπαν με ποιά κριτήρια έγινε η μοιρασιά). Στην αρχή τα έβαλαν όλα στη σειρά. Μετά έπαιζαν τους κτηνιάτρους και θεράπευαν τα ζωάκια. Έπειτα τα πήραν όλα και πήγαν ταξίδι. Την ώρα του δεκατιανού, έφεραν και τα ζωάκια τους μαζί για να φάνε και αυτά. Ξαφνικά πήγε η Μαρία και η Ευρυδίκη στο δωμάτιό τους μαζί με τα ζώα τους και μετά από λίγο με φώναξαν να πάω να δω τι έφτιαξαν. Πήραν λοιπόν κάποια από τα ρούχα τους και έντυσαν τα ζωάκια τους… Τελικά τα παιδιά δεν πειράζει να βαριούνται, όπως λέει και η Κόκκινη Καμέλια (kokkinikamelia.gr διάβασε το άρθρο της για το βιβλίο ”Γονείς απλά”)… Οι γονείς δεν είναι υποχρεωμένοι να τα απασχολούν διαρκώς.
Μετά το μεσημεριανό μας φαγητό, φτιάξαμε κουλουράκια με ελαιόλαδο και πορτοκάλι και κριτσίνια με καρότο. Με το ζυμάρι για τα κουλουράκια, οι δύο μεγαλύτερες έφτιαξαν σχέδια με κουπάτ και η μικρή είχε το δικό της ζυμαράκι και έπλαθε με τα χεράκια της… Την ώρα της παρασκευής τραβούσαμε βίντεο (δηλαδή καμιά δεκαριά βίντεο). Μας έκανε μάθημα η Μαρία πως να φτιάχνουμε κουλουράκια. Συμμετείχε και η Ευρυδίκη και βεβαίως η Άννα… Γελάσαμε πολύ…
Αφού τελειώσαμε ήταν ώρα να τακτοποιήσουν όλα τα λούτρινα και τις κούκλες καθώς και τα ρούχα που έβγαλαν το πρωί. Εδώ είχαμε ένα πρόβλημα με την μεσαία μου, γιατί δεν θέλει να μαζεύει. Μας το έχει δηλώσει και προσπαθώ πολύ να το αλλάξω αυτό. Πήγε πρώτη η Μαρία (ως συνήθως) έβαλε όλα τα λούτρινα στη σειρά, μάζεψε τα δικά της ρούχα και πείσαμε τελικά και την Ευρυδίκη και μάζεψε 2 ρούχα, 1 βιβλίο που είχε μείνει από εχτές … Αυτά…
Μετά το βραδινό, ήρθε και ο μπαμπάς μας από το γραφείο, καθίσαμε όλοι μαζί στον καναπέ (σε απόσταση βέβαια από τον μπαμπά μας) και είδαμε τα βίντεο από τις παρασκευές των κουλουριών… Γελάσαμε πάρα πολύ… Στη συνέχεια βάλαμε ένα επεισόδιο από το still standing, παιχνίδι με ερωτήσεις, που τους αρέσει. Αφού τελείωσε είπαμε να πάμε να ξεκουραστούμε για σήμερα…
Τα παιδιά κοιμήθηκαν, ο μπαμπάς κοιμήθηκε… Η μαμά προσπαθεί να χαλαρώσει γράφοντας αλλά προσπαθεί πολύ με όλα αυτά που συμβαίνουν…
Μένουμε σπίτι λοιπόν εδώ και 6 ημέρες και συνεχίζουμε για όσο χρειαστεί…
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά
Πέμπτη ημέρα…
Ουφ! Τελείωσε και η σημερινή ημέρα. Πρέπει να πω πως από τις 5 ημέρες που είμαστε σπίτι (δεν έχουμε βγει καθόλου έξω) η σημερινή ημέρα ήταν λίγο πιο δύσκολη.
Ξυπνήσαμε το πρωί σχεδόν όλοι μαζί. Φάγαμε το πρωινό μας και τα κορίτσια ξεκίνησαν το παιχνίδι τους. Έπαιζαν λίγο, σταματούσαν, πήγαιναν στο πατέρα τους που τακτοποιούσε κάτι χαρτιά και ξανά πήγαιναν στο δωμάτιό τους και συνέχιζαν το παιχνίδι τους. Μετά από λίγο έρχονταν σε εμένα στην κουζίνα και ξανά γυρνούσαν στο παιχνίδι τους. Όλο αυτό συνεχίστηκε για πάνω από 1 ώρα… πήγαινε… έλα…. πήγαινε… έλα…. Δεν είχα πολύ χρόνο να τους αφιερώσω σήμερα γιατί βρήκαμε την ευκαιρία με τον άντρα μου και με βοήθησε με τις πιο βαριές δουλειές (τράβηξε τους καναπέδες για να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω, το τραπέζι, τα κρεβάτια των κοριτσιών κτλ).
Έφτασε το μεσημέρι… Τα κορίτσια έφαγαν το φαγητό τους και είδαν για λίγη ώρα παιδικά στην τηλεόραση. Μόλις τελείωσε η ώρα που είχαμε ορίσει για τα παιδικά, η Μαρία πήγε να τακτοποιήσει το γραφείο της και οι άλλες δύο έπαιξαν με τις κούκλες και τα ζωάκια τους. Πάλι πηγαινοερχόντουσαν συνέχεια… Στη συνέχεια έβαλαν τραγούδια και χόρεψαν (αγαπημένη συνήθεια). Το απόγευμα τυπώσαμε το αγαπημένο πλέον σύνθημα των περισσοτέρων (και ελπίζω να γίνει όλων) ”ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΊΤΙ” και τους το έδωσα να το ζωγραφίσουν. Η Μαρία το πήρε αμέσως και έπιασε δουλειά, η Ευρυδίκη θέλει να το ζωγραφίσει αύριο και η Άννα έκανε κάποιες γραμμούλες.
Κάπως έτσι πέρασε η σημερινή ημέρα. Τις αφήσαμε να παίξουν μόνες τους για να κάνουμε κάποιες δουλειές, εκείνες ήθελαν να είναι μαζί μας. Η ημέρα είχε κάποιες γκρίνιες, κλάματα, γέλια, γαργαλητά, παιχνίδια… Ήρθε το βράδυ… και για αλλαγή αντί να καθίσουμε όλοι μαζί στον καναπέ, χώθηκαν μέσα από τα σκεπάσματα στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά και μας περίμεναν χαχανίζοντας… Παίξαμε για λίγο εκεί και έπειτα πήγαν για ύπνο…
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ λοιπόν για όσο χρειαστεί…
Για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας… Μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους… Μαζί με τους προππαπούδες και τις προγιαγιάδες τους… Μαζί με όλους τους αγαπημένους μας ανθρώπους…
Υπομονή και αισιοδοξία… και όλα θα περάσουν…!
Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά