Πρώτη αφορμή μου δόθηκε από το βιβλίο ”Σπίτι σε τάξη, Ζωή σε τάξη” της Marie Kondo, από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος και δεύτερη, το βιβλίο που διαβάζω αυτές τις ημέρες, ”Γονείς Απλά” του Kim John Payne, από εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.

Στο βιβλίο ”Γονείς απλά”, αναφέρει πόσο λάθος είναι να έχουν τα παιδιά μας πάρα πολλά παιχνίδια. Αγοράζοντας πολλά παιχνίδια, βιβλία, ρούχα κ.ά καλύπτουμε κάποια δική μας ανάγκη και μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως δεν είμαστε ευτυχισμένοι με όσα έχουμε και πως όσα περισσότερα έχουμε τόσο καλύτερα, πράγμα που είναι λάθος. Στο βιβλίο αναφέρει πως όταν υπάρχει υπερπληθώρα παιχνιδιών ελαχιστοποιείτε η προσοχή του παιδιού με την οποία μπορεί να αφοσιωθεί στο παιχνίδι και ελαχιστοποιείτε η πιο γνήσια πηγή δημιουργικότητας: το δώρο της βαρεμάρας. Εάν το καλοσκεφτείς έτσι είναι. Έχοντας πάρα πολλά παιχνίδια, δεν αναπτύσσεται η φαντασία τους, είναι μονίμως το δωμάτιό τους ή και το σπίτι ολόκληρο, γεμάτο. Με συνέπεια να μην έχουν χρόνο και χώρο για κάτι πραγματικά δημιουργικό. Μας προτρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τα παιχνίδια τους και να τα αφήσουμε να πειραματιστούν με νέες επιλογές. Να παίξουν με το χώμα, να κόψουν, να κολλήσουν, να δημιουργήσουν με πηλό – πλαστελίνη – ζυμάρι, να κυλιστούν κάτω και γενικά να τα αφήσουμε να φανταστούν το παιχνίδι τους. Ποιο παιδάκι δεν έχει ”ενοχλήσει” την μαμά του όταν εκείνη μαγειρεύει, θέλοντας να βοηθήσει. Ποιο παιδάκι δεν έχει πιάσει την σκούπα να σκουπίσει ή το ξεσκονόπανο να ξεσκονίσει. Ποιο δεν έχει μασκαρευτεί φορώντας τα παπούτσια της μαμάς ή του μπαμπά ή ακόμα και τα ρούχα τους.

Κάθε φορά που σκουπίζω ή κάνω δουλειές, έρχονται από πίσω μου ”Μαμά να σε βοηθήσω;” Μπορεί να έχουν άνω κάτω το δωμάτιό τους, να έχει η μεγάλη να διαβάσει αλλά εκείνες επιμένουν να βοηθήσουν. Πόσες φορές έχουν παίξει με τις ώρες με ένα άδειο χαρτοκιβώτιο. Μπαίνανε μέσα ολόκληρες, τα αναποδογύριζαν, το ζωγράφιζα, το έκοβα,. Γινόταν σπιτάκι, μετά αυτοκίνητο, αργότερα ζωολογικός κήπος για τα ζωάκια. Όταν ήταν η μεγάλη μου κόρη περίπου 2 1/2 – 3 ετών με ακολουθούσε στην κουζίνα, εγώ μαγείρευα και εκείνη έφτιαχνε το ”μαγικό της φίλτρο”. Της έδινα το μπρίκι ή κάποιο μπωλ, έβαζε νερό, διάφορα μπαχαρικά, ξύδι και ότι άλλο έβρισκε και ασχολιόταν με τις ώρες. Περίπου στην ίδια ηλικία το έκανε και η δεύτερη μου κόρη, αλλά όχι τόσο φανατικά. Με ξάφνιασε που διαβάζοντας το βιβλίο, ”Γονείς Απλά”, βρήκα την ίδια ιστορία με ένα πεντάχρονο αγοράκι, που έκανε το ίδιο πράγμα με τα κορίτσια μου και εκείνο το ονόμαζε ”Χριστουγεννιάτικο πρωινό”. Πόσο συγκινήθηκα και ταρακουνήθηκα ταυτόχρονα. Τα παιδιά δεν χρειάζονται τυποποιημένα παιχνίδια, όχι παιχνίδια που το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να πατάνε ένα κουμπί. Χαίρονται περιστασιακά με αυτά, γι αυτό και παίζουν μόνο στην αρχή και μετά τα παρατούν. Δεν αφήνουν την φαντασία τους να ”οργιάσει”. Τα κορίτσια μου τις δύο τελευταίες εβδομάδες φοράνε συνέχεια τις αποκριάτικες στολές. Τους αρέσει να μεταμφιέζονται, τους αρέσει να γίνονται πιλότοι στο υποτιθέμενο αεροπλάνο ή οδηγοί / επιβάτες στο τρένο, βάζοντας στο παιχνίδι και την μαμά ή τον μπαμπά / παππού και γιαγιά. Πόσες φορές έχουν παίξει κρυφτό και ενώ κρύβονται τις περισσότερες φορές στις ίδιες κρυψώνες δεν βαριούνται. Όταν πηγαίνουμε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού και έχει καλό καιρό, παίζουν στην αυλή, κόβοντας φύλλα, κλαδάκια, γεμίζοντας μπολάκια με νερό, στύβοντας λεμόνια και διάφορα που τα ευχαριστεί πραγματικά.

Η απόφαση που πήρα λοιπόν είναι να απλοποιήσω τη ζωή μας για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Ξεκίνησα από την κουζίνα, που είναι ο δικός μου χώρος και θέλω να εμπνέομαι γι αυτό που κάνω σε αυτό το δωμάτιο. Όπως λέει στο βιβλίο ”Σπίτι σε τάξη, Ζωή σε τάξη”έβγαλα όλα τα πράγματα από συρτάρια και ντουλάπια, τα ξεκαθάρισα και ότι είχα πάρα πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω το άφησα στην άκρη. Κάποια ανακυκλώθηκαν και κάποια πετάχτηκαν. Εντυπωσιάστηκα με το πόσος χώρος δημιουργήθηκε και ένιωσα ανακουφισμένη. Σειρά είχε το παιδικό δωμάτιο. Ευτυχώς πριν τις γιορτές είχαμε ξεκαθαρίσει ρούχα οπότε μου μένουν μόνο τα παιχνίδια και τα βιβλία. Πριν έρθουν τα δώρα από τον Άγιο Βασίλη και τους συγγενείς πήγαμε στην αποθήκη κάποια παιχνίδια για να δημιουργήσουμε χώρο για τα καινούργια. Οπότε δεν είχα τόση πολύ δουλειά να κάνω. Τους άφησα τις κούκλες που είναι οι αγαπημένες της μεσαίας μου κόρης, τα ζωάκια που παίζουν όλες και τα τουβλάκια. Χωράνε όλα σε ένα αποθηκευτικό κουτί. Σε ένα ακόμα κουτί, έβαλα τις αποκριάτικες στολές για να μεταμφιέζονται όποτε θέλουν. Από τα βιβλία ξεκαθάρισα τα σχισμένα, αυτά που είναι για μωρά και αυτά που δεν τους αρέσουν. Κάποια κατέληξαν στην ανακύκλωση, άλλα στα σκουπίδια και άλλα σε μία τσάντα για να τα χαρίσουμε. Φέραμε από την αποθήκη έναν πίνακα μαρκαδόρου που μας είχε κάνει δώρο η γιαγιά και ο παππούς και παίζουν σχολείο, ζωγραφίζουν και περνάνε ευχάριστα. Είναι πολύ όμορφο το δωμάτιό τους τελικά!

Σειρά έχει το υπνοδωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά, όπου το ξεκαθάρισμα θα γίνει κυρίως στα ρούχα. Ακολουθεί το σαλόνι / τραπεζαρία που έχει αρκετή δουλειά. Χαρτιά, φάκελοι, λογαριασμοί, διάφορα μικροπράγματα, βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες.

Είναι πολύ όμορφη αίσθηση όταν είσαι στο σπίτι σου και το χαίρεσαι. Ζεις πραγματικά όταν είναι τακτοποιημένο, όταν έχει καθαρές από πράγματα επιφάνειες και δεν κουράζεται το μάτι. Ηρεμείς, περνάς όμορφες στιγμές, χαλαρώνεις και έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου.

Θα με ενδιέφερε η δική σου γνώμη για τα παιχνίδια του / των παιδιού/ων σου…

<<Η ζωή μας αναλώνεται σε λεπτομέρειες… Απλοποιήστε, απλοποιήστε…>>

Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ, Αμερικανός συγγραφέας

Αναστασία, Τρίτεκνη Μαμά